HETUESI

      Ai nuk mundi ta duronte më atë  përballim me hetuesin, me njeriun më të padëshirueshëm të jetës së tij. Përpiqej ta harronte atë kohë, ditën, çastin tek i bastisën shtëpinë dhe fytyrën e tij të urryer. Përballja e përditshme me të, u bë shkak që  të mos shkonte aty për një periudhë të gjatë. Pa çka se nuk po i shijonte më ato buzëmbrëmje vjeshte tek lokali i tij i preferuar, anës detit. 

Mankthi nuk iu nda. Përballja me të, në trotuare, dyqane po e acaronte së tepërmi. Po e çudiste kryeneçësia e tij tek përplasnin shikimet me njeri tjetrin. Shikimi prej një profesionisti për të gërmuar në jetën e tjetrit, vazhdonte të jetonte në brendësinë e atij njeriu. “Mos vallë mendon se mundet ta vazhdojë akoma atë profesion?” mërmëriste shpesh tek rrëshqiste shikimin me të në ecje e sipër.

 “Mendon se është i pafajshëm, bënte detyrën dhe asgjë tjetër.?! O Zot i Madh. Mirë falje nuk po kërkojnë për ato që kanë bërë, përse po krekosen akoma, për të treguar se kanë qenë dikush”? Dhe vazhdimisht përpiqej ta harronte.

Po, për të nuk kishte ndodhur asgjë. Nuk kishte ndodhur asgjë edhe atëherë kur ai u kishte marrë lirinë  shumë njerëzve duke i kishte flakur në ato biruca të errëta të atij sistemi. Dhe shprehej vazhdimisht “Ajo, ishte detyra ime!”...  

 Një mëngjes, këmbët instiktivisht e çuan aty. U impresionua tek pa të zonjën e lokalit të ushqente pulëbardhat. U step dhe nuk guxoi t’i  trembte ato krijesa fluturake tek lëshonin klithma, duke u sulur drejt ushqimit. Përplasja e krahëve, fëshfëritja e tyre në ajër dhe trajektoret që kryenin përgjatë fluturimit e bënë të ndjehej mirë. Që nga ai çast filloi të vinte vetëm në mëngjes. U bë edhe ai mik i pulëbardhave. Sa herë do të shkonte aty, do të sillte ushqim për to. I pruri shumë pranë. Ato uleshin përgjatë bordurës së drunjtë duke çukitur ushqimin. Kishin filluar të mos trembeshin prej tij.

Por nuk zgjati shumë kjo mrekulli.

U shfaq ai. Ia trembi pulëbardhat  duke përplasur këmbët në shkallët e hekurta, tek po hipte në verandë, ashtu si dikur zbriste në birucat e nëndheshme tek “ata”, armiqtë e popullit.

Si mund t’i lejonte “ai”, këta shpendë të fluturonin lirshëm dhe të kërkonin ushqimin e jetës së tyre?!

Si mund ta jetonin lirinë e tyre këta shpendë të bardhë si mëngjesi, kur bëheshin pre e armikut të klasës?!

Dhe i përplaste sërish këmbët, për t,ja dëbuar këtë iluzion prej fluturimi pulëbardhash, këtë iluzion  lirie,  viktimës së vet të dikurshme.