Pas zënkës me të dy fëmijtë e m'i
në shtëpi ra heshtja. Për arsye mos acarimit të më tejshëm të situatës ata shkuan
në dhomat e tyre. Në ato momente tek heshtja po na zotëronte të gjithëve, si për të zbutur situatën, në tone të ulëta, në sallon nisën të
shpërndaheshin tingujt e një kënge latino-amerikane të shumë dëgjuar nga vitet e rinisë. Buzëqesha. Në
guzhinë me kërcitjen e ndonjë pjate ime shoqe vërtetonte praninë e saj.
Hyra në bibliotekë. Duke shkelur tastierat e kompjuterit, mes kërcitjes së tyre
po përpiqesha të mbysja zemërimin që po më pushtonte. Pas pak të dy, djali dhe
vajza të veshur bukur, pa më përshëndetur, duke puthur të ëmën dolën nga
shtëpia.
Më
vonë, i përhumbur në rrjeshtat e frymëzimit, ikjen e tyre të pa përfillshme
kundrejt meje e kisha harruar. Diçka e çuditshme po më ndodhte. E ndjeva se
nuk ishte i njëjti çast si herët e tjera ku e dashura, ime shoqe do të hapte
derën e do të më kujtonte çajin në qoftë se e dëshiroja ndërsa unë mes instiktit të përhershëm, do
ta miratoja me kokë. Ndodhi e kundërta. Pas hapjes së shpejtë të derës,
menjëherë sëbashku me pjatancën ajo e la kupën e çajit në cep të tavolinës. Në
atë orë, në ato momente, magjia e zërit të saj do të më jepte ngacmimin e duhur.
Por jo, pa përfillshmëria dhe mbyllja e menjëhershme e derës më ngacmoi keq. Ashtu si u ngrita u ula menjëherë. Duke monologuar, nga
vetvetja nuk mora asnjë përgjigje. Edhe ideja për t'i thënë dy fjalë asaj ç'farë po ndodhte m'u shua ashtu si erdhi. Pasi e ri mata me hapa të shpejtë
hapësirën që kisha në dispozicion brenda atyre mureve kur nuk kisha se ç'farë
të bëja, u ula të shkruaja. Por më kot.
Në
ato çaste kur të dy fëmijtë tanë me shoqërinë e tyre po kalonin ato orë të
vona, ne na kishte pushtuar marrëzia. Po i mbanim mërri njëri-tjetrit.
janar 1917
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου