Me një përkulje të lehtë të trupit të tij, prifti ai shërbëtor i Zotit i dha fund pëshpëritjes të rastit duke u dhënë shenjë për t’u ulur të gjithë atyre sa kishin mar pjesë në përcjelljen e të ndjerit në botën e përtejme. Ata, duke u përpjekur të zënin vend sa më mirë në ato ndenjëse, gati si me komandë e kryen atë veprim. Ai rit i hershëm ishte trashëguar nga të parët. Ishte i domosdoshëm pasi kishte njerëz që vinin prej larg. Personi që ndodhej pranë priftit, në krahun e djathtë të tij tek po afronte pranë vetes pjatën me supë, me një kureshtje tepër të madhe hodhi shikimin e tij të turbull mbi çka ndodhej aty përreth. Pa i shkëputur bërylat nga tavolina ku në të dy duart e tij mbante lugë e pirun, kapërceu me shpejtësi dy-tre lugë me supë. Menjëherë në fytyrë i u shfaq kënaqësia e asaj që po shijonte. Në vazhdim, me pirunin të cilin e zotëronte gati me forcë me dorën tjetër, nga pjatanca aty pranë mori dy pjesë me djathë. Edhe tek pjatanca që kishte ndoshta salcë kosi ose gjizë të njëjtin veprim kryejti. Ndërkohë, në të dy duart, midis lugës dhe pirunit, e mbetur që nga fëmijëria si veprim, do të mbante copa buke ku një pjesë të tyre do ta copëtonte për t’i kapërcyer në një kohë rekord nga hapësira e gojës, laringu e në vazhdim në çdo pjesë të atij sistemi të çuditshëm tretës të cilën atë masë, e shoqëronte me gllënka të shuma rrakie.
Më tej me një shpejtësi konstante
ku pas çdo veprimi kur i zbrazte në atë hapësirën gojë të tij, e cila nuk
rreshti në asnjë çast, po shijonte në pafundësi përtypjen e gjithçkaje. Nga
djathi, nga salca, nga sallata e të tjera sa ndodheshin aty. Në të njëjtën kohë,
në të njëjtin ritëm si goja, duart nuk do t’i pushonin kurrë. Si gropë
thithëse, ajo hapësirë mishtore e cila gati zinte pjesën më të madhe të fytyrës së
tij, transformohej në format më të çuditshme për të gllabëruar të gjitha copat
e bukës që mbante në duar. Pas çdo gëlltitje të asaj që përtypte, do të shfaqte
kënaqësitë e shumta që po përjetonte. Me
pjatën e dytë të cilës ja dinte mirë shijen përveç asaj thele mishi do të kishte
edhe gjëra të tjera si patate të skuqura, perime e të tjera. Fshati i tyre
shquhej për prodhimin e tyre. Mori një tjetër fetë tjetër buke pasi të cilës
nuk i shmangej dot, duke e shoqëruar me djathë, në masa jo të vogla i kapërceu
si çdo gjë tjetër. Kënaqësia e radhës në fytyrën e tij u shfaq e jashtëzakonshme.
Me shikim të brendshëm pasi sytë i kishte gati në të mbyllur dukej sikur po i
lutej zotave për ato çka po konsumonte. Tashmë, pasi i kishte regjistruar në
memorie vendodhjen e atyre pjatave vazhdoi atë që kishte si qëllim për të
mbushur barkun e tij. Ajo makineri
njerëzore e cila si qëllim kishte boshatisjen e atyre pjatave, po vepronte në
formën më të përsosur. Veçse në një moment u shkëput prej asaj që po kryente,
për të mar pak frymë. Më tej me atë qëllimin e përcaktuar përse ndodhej në atë
tavolinë, ato duart e tij megjithëse gojën do t’a kishte gjithmonë plot, nuk
pushuan. Djathin ende nuk e kishte konsumuar megjithatë mori edhe një pjesë tjetër. Edhe nga sallata, i dëshironte
shumë ullinjtë.
Megjithëse fizikisht shikimi i tij nuk ekzistonte pasi qepallat dhe
vetullat ishin gati krejt të ulura,
shpesh lëvizte kokën si për t’u thënë të tjerëve “jam me ju”. Në një moment i
cili do të ishte çasti i radhës për një frymëmarrje të thellë u përplas me
shikimin e priftit. Edhe ai ishte duke u përtypur. Ashtu i mbërthyer nga
kënaqësia e asaj që po përjetonte duke mos pritur miratimin e tij e
përshëndeti. Mori frymë prapë e prapë. Aty ndjeu se përqark asaj tavoline ose më
saktë bashkimit të atyre tavolinave nuk kishte mbetur asnjë karike bosh. Në krye ishin familjarët e të ndjerit të
shoqëruar me më të afërmit, prifti nga krahu i tij e të tjerë që ishin pleq si
ai nga fshati. Të gjithë po përtypeshin por biseda të shkurtra midis tyre bënin
veçse familjarët dhe të afërmit e të ndjerit. Uli kokën dhe këmbënguli tek misioni
që kishte për të zbatuar, të mbushte barkun. Në pjatën me mish të shoqëruar me
patate e të tjera, me të dyja duart, një e nga një do t’i çonte në hapësirën
gojë duke i zhdukur në çast. Ndoshta nga graviteti pasi megjithëse duart do t’i
kishte të mbështetura në syprinën e tavolinës trupin e mbante drejt. Me atë
qetësinë e tij e boshatisi në çast. Fshiu buzët me pëllëmbën e dorës por nuk u
bind, mori disa nga ato pecetat letër duke ushtruar forcë mbi gjithë fytyrën e
tij të pushtuar nga djersët. Tek ndjeu në brendësi të barkut më saktë stomakut
tij, masën e ushqimit që kishte konsumuar, kaloi me një kënaqësi të madhe disa
herë duart. Por nuk mbaroi aty. Kishte mbetur pa plotësuar dëshirën e fundit.
Zgjati dorën drejt koshit të frutave, tundi kokën në formë të çuditshme si për
t’u thënë të tjerëve që kishte përqark se dëshironte diçka prej tyre. Mori një
banane. E pa me kureshtje i u duk e vogël. E la duke mar një tjetër. Tek
po e zhvishte hodhi shikimin nga ai që i ndodhej në krah i cili nuk ishte i
vetmi që po ndiqte gati vjedhurazi veprimet e tij që nga çasti që ishin ulur.
Me atë frut të çuditshëm në dorë kreu një veprim si për t’i thënë atij në se
dëshironte dhe pa pritur reagim i dha një pjesë prej saj. Me dy kafshime edhe
atë e dërgoi të tretej në brendësi të tij ndërkohë prifti duke kryer
pëshpëritjen e mbylljes, duke përshëndetur të afërmit e të ndjerit mori për të
dalë. Personit që tashmë ndodhej në krah të priftit në ikje prej andej, me të
cilin ndau bananen dhe atyre pleqve të përhershëm që shfaqeshin shpesh në raste
të tilla, u hodhi një vështrim të shpejtë e të papërfillshëm.
.
