BUDALLAI DHE MBRETI I TIJ

                  

                                

 

Dikur një budalla i mërzitur nga ajo që po konstatonte kohët e fundit se bashkëfshatarët e tij tashmë nuk kishin më interes për të, ra në dëshpërim të madh. Me mendësinë e llojit të tij u përpoq të mësonte se çfarë po ndodhte. Në fakt kishte vënë re se edhe po imitohej herë pas here prej tyre. Për shumë arsye mendoi të bënte diçka tjetër. Duke mos pasur preferenca jashtë asaj forme të jetuari, ndjente se i mungonte ajo që e kënaqte shumë kur ndërhynte mes tyre vend e pa vend duke imituar ata dhe kafshë të ndryshme. Do ta shtrembëronte edhe më shumë fytyrën e tij duke e shoqëruar me zëra dhe ulërima të çuditshme por asgjë. Aty nisi të shqetësohej. Një pjesë e shihnin si për herë të parë kurse të tjerë largoheshin duke tundur kokën si për të thënë se nuk ja vlente ose e ndjenin veten të barabartë me të. Tashmë që t’u tërhiqte vëmendjen duhej bënte diçka më ndryshe. Mendoi të largohej prej andej. Midis të tjerave që po përhapte në fshat, kryesorja ishte të takonte mbretin. Ai mund t'ja kishte nevojën. Pasi e pa se të gjithë filluan të merreshin me të e tha dhe e bëri. U nis drejt pallatit mbretëror. Përgjatë gjithë rrugës tek ndeshej me njerëz të ndryshëm,  prej tyre ndjente përçmimin e vazhdueshëm. I qetë në atë që kishte vendosur, nuk u a vuri veshin fyerjeve dhe talljeve. Por pyetjeve të shumta se çfarë mund të bënte një budalla tek mbreti, ai u përgjigjej se edhe mund të bëhej mësuesi i tij.

Mbreti, nga informatorët e shumtë të shpërndarë mbarë mbretërisë, kishte marë vesh se një budalla po  kërkonte të takohej me të. Duke menduar se ja vlente ai urdhëroi ta sillnin në pallat pasi edhe vet loloja po plakej edhe më shumë. Festimet në pallat ishin gati të përditshme duhej diçka tjetër. Ai mund të ishte një suprizë e këndshme. Urdhëroi të shtroheshin tavolina të bollshme. Përveç shpurës mbretërore ftoi edhe shumë të tjerë. Ja, që në çastin e parë tek u shfaq në atë formën të përhershme dhe përkulja e tij e cila u prit me një mërmërimë humori, bëri që të gjithë ta ndiqnin me vëmendje. Kam mar vesh se je njeri tepër i zgjuar dhe se kudo ku shkon të shohin me respekt të madh dhe mbreti duke marë qëndrimin e përhershëm autoritar, i kërkoi arsyen përse kërkoi takim. A e ndjen përgjegjësinë e ardhjes këtu. Mes asaj gjendje që mund të quhej qetësi ku vetëm ai mund ta zotëronte në atë formë tek e shfaqte deri në artikulacionin që i jepte trupit u dëgjua zëri i budallait: Im Zot, jam këtu për t’u bërë mësuesi i Juaj. Në atë kërkese të shpejtë të tij ndjehej një siguri tepër të madhe. I ndodhur aty në këmbë, mes picërimit të syve ku vetëm ai mund t’i bënte ashtu po priste pëgjigje. Jo vetëm i habitur por edhe i inatosur pasi po e dëgjonin të gjithë sa ndodheshin aty, mbreti i kërkoi se çfarë mund të mësonte prej tij. Ai veçse një budalla ishte. Urdhëroni imzot, vazhdoi qetë-qetë budallai. Në çast, tani filluat të më bëni pyetje.

Në sallë ra heshtje. Shpura rreth tij, duke menduar nëse në atë çast mbreti do të zemërohej, ai mund të shkarkohej tek ta. Mes asaj përulje të vazhdueshme për të, në atë tulatje gati me symbyllur prisnin vazhdimin, daljen e budallait nga ajo situatë. Me një qetësi ku vetëm ai mund ta shfaqte kaq hapur pasi as edhe njëherë nuk mund të dilte nga vetja, budallai vazhdoi: Mbreti im vetëm një njeri si unë ka një përgjigje për të gjitha. Por çfarë mendimi mund të krijojnë shtetasit e m'i vazhdoi mbreti në tone të ashpra, në qoftë se një budalla si ti mendon se unë e mbaj të më mësojë çdo gjë.

Kryesore është të kesh një mësues budalla se sa një mbret budalla i ktheu përgjigje ai pa e shkëputur shikimin prej mbretit.

Dhe kështu pas të gjitha atyre që  ndodhën, budallai u bë mësuesi i mbretit  

                  

   

VRASJA

Kishte kohë tashmë ku të gjithve u shkonte mendja se kush mund të ishte personi që lëshonte mbi asfalt atë zhurmë gati rritmike. Shpesh, tek i mbathte ato sandale të vjetëruara të cilat nuk do ti hiqte kurë nga këmbët e saj, ajo do të shihte e habitur tjetërsimin që ato kishin pësuar nga ana e poshtme e  tyre. Detyrimisht në atë  deformim që i kishin marë këmbët, pjesët e tjera të trupit do të përshtateshin gati në atë formë për të balancuar çdo lloj ecje e qëndrimi fizik të saj. Pra si ato specjet e atrofizuara në kushte të veçanta të mbi jetesës, edhe ajo menjëherë pas hedhjes së këmbës, në vazhdim për afro pesë sekonda do të kryente lëvizjen e trupit. Pikërisht ato dy lëvizje, njëra për zhvendosje dhe tjetra për të siguruar drejtpeshimin. Edhe me këmbën tjetër po e njëjta lëvizje do të kryhej. Sholla poshtë të dyja sandaleve ishte e konsumuar në një formë tepër të çuditëshme. Ajo e këmbës së djathtë, poshtë gishtit të madh dhe thembrës nga ana e majtë ishin tepër të konsumuara. Ndërsa ajo e këmbës së majtë në krahë të kundërt. Tek gishti i madh dhe tek thembra në krahë të djathtë. Dhe kështu aty tek përpiqej për të ecur, do të lënte mbi asfalt atë zhurmën karakteristike ku veç asaj nuk mund ta bënte tjetër njeri. Rruga që përshkonte atë  bllok ndërteshash të asaj lagje ku prej saj dilnin edhe rrugica që gjarpëronin midis tyre, për të shkurtuar kohën do të përdorej prej një pjese e mirë e njerëzve. Nuk do të ishin të shpeshta ato lëvizje dhe ky do të qe shkaku për tu ndodhur në vështirësi kalimi prej këmbësorëve dhe automjeteve që kalonin për herë të parë. Diku në krahë të njëri tjetrit ishin mini-marketi sëbashku me kafenenë. Sigurisht kjo e dyta do të hapej më shpejtë në mëngjes, më pas marketi. Dhe përgjatë kësaj kohe të fillimit të ditës së re do të dëgjohej hapi i saj. Tek ndalonte, diku përballë tyre për të marrë frymë, do të përshëndeste dhe më pas do të vazhdonte rrugën. Ndodhte që të mos kalonte për ditë të tëra. I zoti i mini marketit do të shfrytëzonte rastin kur ajo do të shkonte aty për të blerë diçka. Përveç shëndetit ai do ta pyeste edhe për kohën e munguar. Ajo me të folurën e saj gati si mërmërimë midis të tjerave do të fliste për një vajzë. Sipas saj ajo ishte në rrezik. Dikush po përgatitej për ta vrarë. Më pas në atë mërmërimë do të jepte arsyet përse do të ndodhej ajo vrasje. Do të tregonte si ishin njohur ata të dy dhe vuajtjet e saj me atë mashkull të ashpër. Gjatë ditës kur përballej me ndonjë të njohur të vjetër do ti pëshpëriste hallin. Mund të përballohej me  të në mes të rrugës ose në trotuar dhe ajo nuk do të lëvizte prej andej pa i shpjeguar gjithë ndodhinë

Ajo ngjarje që e kishte mbërthyer për afro një muaj ishte veçse një film serial që po shfaqej në një kanal televiziv. Një melodramë me aktorë tepër të pashëm të cilët luanin jetën e përditëshme në një nga qytetet e botës së madhe. Flitej për një jetë luksoze si brënda dhe jashtë atyre shtëpive. Me shere familjare, zënka midis çifteve dhe më pas përqafimet dhe të puthurat do të shuanin dhe do të ulnin situatat e acaruara. Kishte edhe skena erotike të cilën nuk e ngacmoni fare. Për të vetmen arsye se nuk e kishte përjetuar atë ndjenjë. Në rininë e saj nuk pati mundësi në as edhe një mënyrë. U fut në punë që në moshën më të njomë, në adoleshencën e saj. Do të lante enët dhe pjatat në një guzhinë restoranti. Që aty, ato enë të mëdha alumini do të nisnin ta dëmtonin trupin e saj. Dhe nuk do ti shkonte dikujt ndërmend për  ta hequr prej andej. Do të vinte një ditë sa as ajo vet nuk do ta kuptonte se si vitet kishin ikur tmerrësisht shpejt dhe do ta shihte veten të plakur e të lodhur. Rezultati i gjithë asaj përpjekje për mbi jetesë ishte gjendja e saj fizike. Më vonë e mbetur vetëm, të gjithëve do tu ngjallte mëshirë. Do të mundoheshin ta ndihmonin në forma të ndryshme. Një mbasdite, dikush pa i shprehur asgjë i kishte çuar një televizor, sigurisht të përdorur. Dhe jo vetëm kaq ai do ta vendoste edhe në funksion. Kështu për atë mjerane ai gjest do të ishte një mrekulli. Ditët e para kishte lënë gjithçka për tu ndodhur pranë asaj kutie magjike. Përpjekjet për t'u njohur me programet e shumtë të saj do të ishin një tmerr. Për afro dy javë nuk e panë të dilte prej shtëpie. Pra në ato kërkime të pa fund në një kanal televiziv, do ti pëlqente jeta e bukur e djalit të vetëm të asaj familje. Duke e lexuar ngjarjen pasi filmi flitej në një gjuhë që se kishte dëgjuat ndonjëherë, nuk do të ndahej më prej andej. Ditët në vazhdim do të ishin të mjaftueshme për të mësuar përmendësh emrat e tyre dhe do të ndjente se si mund të vazhdonte ngjarja. Në orën e caktuar do të ndodhej përpara tij dhe do të bëhej pjesë e ngjarjes. Me gjithëse e kuptonte se ai ishte veçse një film, i bërtiste asaj budallaçkës që mashtrohej prej të puthurave të tij dhe nuk po kuptonte se çfarë i bënte ai pas shpine. Në ditët në vazhdim ai , i dashuri i saj do të ndryshonte krejtësisht. Po merej me punë të pista deri në përdorimin e atij pluhuri të bardhë. Por i mungonin paret.  Prindërit e tij megjithëse përpiqeshin, nuk mundeshin ta kontrollonin më. E  ndodhur shumë pranë ekranit siç i ndodhte shpesh kur ngjarja shkonte keq, do të ndiqte  me ankth veprimet e tij, në ato përpjekje të pafund për ta detyruar atë të shkonte me meshkuj të tjerë. I dridhej shpirti tek e shihte atë të mjerë që nuk kishte fuqi të shkëputej prej tij.

Nuk ishte kalur mesdita tek e panë jo vetëm të vraponte në aq sa mund të qe për të si i tillë, po edhe të fliste me gati me zë të lartë. Përsëri në shqetësimin e saj ishte shpëtimi i asaj vajze. Ishte dikush që deshte ta vriste pasi ajo nuk e deshte më. Nuk i besonte dashurisë së tij. Në ato që po ndodhnin kishte vendosur të shkëputej. Ajo u tmerua kur i pa pistoletën të drejtuar prej saj. Mendoi se duhej të bënte diçka. Për  veç saj nuk kishte tjetër njeri. Me kë do të bisedonte. Me kë do të qante hallet dhe do ta mësonte si ti përballonte edhe ajo problemet e jetës. Nuk do to dëgjonte më zërin e saj të bukur. Duke shtruar arsyet si dhe përse duhej mbrojtur, doli me nxitim nga shtëpia. Në çastin tek po kalonte në anën tjetër të rrugës nuk e ndjeu atë mjet të vogël tek i vinte nga mbrapa. Në timon ishte një vajzë e re. Ajo e hutuar menjëherë pas përplasjes e la mjetin të kalonte mbi të. Gjithçka ndodhi shumë shpejt që nga aksidenti deri tek klithmat e njerëze të ndodhur aty pranë. Të gjithë i thirri ai instikti i bukur njerëzor për ta shpëtuar. I u ndodhën pranë. E zonja e marketit e cila e ndihmonte shpesh e mbështeti në prehër dhe me fjalë të buta po i jipte kurajo se gjithçka do të kalonte dhe ajo do të shërohej, por veçse të vinte sa më shpejtë ambulanca. Të ndodhur aty pranë, tek shihnin në sytë e saj atë dritë të pakët jete tek po shuhej dëgjuan të përsëriste atë që kishte ditë që po e shqetësonte, shpëtimin e vajzës. Ai maskarai do ta vra... Nuk ariti ta mbaronte frazën, në sytë e saj kishte mbetur frika e asaj që do të ndodhej.

AROMË NËNE

                                                                                                       

   Tek po kërkoja përbrenda sirtarit të dollapit të rrobave, duart mu ndeshën me një send të mbështjellë me kujdes. Ishte një këmishë nate e nënës. Mes ngazëllimit që më kapi buzëqesha. E shtrëngova prej vetes me mall. Në të ndjehej ende era e saj. U ula buzë krevatit si dikur kur kthehesha nga puna. E shtrirë aty, ajo priste me padurim ardhjen time. Pa kaluar në brendësi të shtëpisë dëgjoja zërin e saj të më thoshte “erdhe biro.” Dhe ledhatimi im do tu jipte dritë atyre syve tek përpiqej t'i mbante hapur. E deshte ende jetën.  Nisa të përkëdhel atë rrobë të butë e të bardhë si shpirti i saj. Më thërriti ajo erë nëne që më kishte shoqëruar gjatë gjithë jetës. Pika loti rrodhën nga sytë e mi tek mu krijua ndjesia se po i dëgjoja tik-takun e të rrahurave të zemrës si atëherë kur mbështetja kokën në gjoksin e saj. Do t'i dëgjoja zërin me të folurën karakteristike si të gjitha gratë e bregdetit tek i thërrisnin njera-tjetrës dhe zemra do të më gufonte. Kështu më kujtonte vitet e vegjëlisë kur kaloja kohën në fshat. Në vazhdim, pa përtuar, me orë të tëra ajo do të më rrëfente me kënaqësi si e kishte kaluar ditën duke shprehur edhe pakënaqësitë më të vogla kundrejt nuses, gruas time. Duke ngritur kokën i fshiva ato pak pika loti prej fytyrës. Hodha sytë përreth. Tashmë në atë dhomë ka veçse kujtime nëpërmjet fotografive të vendosura kudo. E pagëzuar me emrin e nenës (gjyshes), ime bijë do të linte gjurmët e fëmijërisë. Buzëqesha mbyturazi. Pa bërë përpjekje për t'u shkëputur prej asaj ndjesie të bukur i hodha një sy të shpejtë dhomës. Mbi krevat kuverta ndodhej ende e shtruar. Kuadrate të shumtë me një trendafil në mes. Tek e punonte, për të vërtetuar se sa pjesë të krevatit mbulonte, ajo do ta shtronte mbi të dhe do të dëgjoja të mërmëriste se duhej të shtonte edhe një rrjesht prej tyre. Më pas do ta shihte me ëndje duke e shtruar me dorën e saj të vogël. Mu shfaq aty përpara si dikur. Në guzhinë, në divanin përballë televizorit do të kalonte orë të tëra duke qëndisur. Si gjithmonë e dyzuar në veprime. Me sy e me vesh tek televizori ndërsa tek qëndisma veçse me instikt dhe nuk do të gabonte kurë në ato llogaritje milimetrike. Për humor do t'i dilja përpara ekranit të televizorit dhe veprimi i saj i kryer veçse me një lëvizje të shpejtë të kokës më bënte ta ngacmoja dhe përpiqesha ta bëja të qeshte. Sa netë dimri do të kalonte mbi to për të shtuar të ardhurat familjare. Kohë të vështira ku vet ajo e dinte peshën e atij mundimi për mbijetesë si femër, bashkëshorte, nënë.

Tashmë, besoj se Zoti i dha jetë asaj femre veçse për për t'u kujdesur për të tjerët. E palosa me kujdes këmishën e saj. Mes ngacmimit të aromës e putha dhe e rivendosa tek sirtari, në fund të tij.    

PA AGUAR ENDE...

       

      Nuk deshte që pas atij akti të bukur gjithçka të mbaronte shpejt. Duke e kundruar me ëndje partneren tek po çlodhej e qetë aty pranë tij, e shtyu më tej perden  për të zbuar edhe errësirën më të vogël që kërkonte ta mbante të pushtuar  dhomën. Duke kaluar në brendësi të dhomës, drita e hënës nisi të  ndriçonte magjishëm hiret e saj femërore. E shtrirë mes çarçafëve të zhubravitur, nën rritmikën e asaj frymëmarje të lehtë që po kryente,  ajo sikur po shfaqte dëshirën e vetme që mund të kishte në ato momente, të shplodhej, të flinte ndopak. Aty pranë sikur mos të kishte ndodhur asgjë para pak çastesh, ai, me ëndje vazhdonte ta kundronte trupin e saj me atë lëkurë të butë, në ngjyrë të purpurt në të çelët. Shpesh, mendonte sikur po  e shihte për herë të parë atë mrekulli. Do ta thërriste ai parfum i trupit të saj dhe pa zhurmë do ta ri eksploronte. Ja, aty mbrapa veshit, tek qafa e saj e ajthme, e trazuar me aromën e djersës së pakët që lëshonte. Nga dëshira për ta pushtuar e tërhoqi prej vetes me vrull. Dhe ajo mërmërimë e ëmbël e saj, mes puthjeve të pafundme, do të përsëritej në të di-saj-tën herë si një melodi.      

      Ende pa aguar, aty ku dita po përpiqej të kapte kohën, gjithçka u ndal. Në mënyrë të ndërsjelltë, tek kërkonin pafundësinë e asaj kënaqësie, me një rrëshqitje gati si fluturim ajo dëshirë e përbashkët do të prodhonte magjinë erotike më të bukur të kryer ndonjëherë.

TEK KTHESA E MADHE

Tek po kalonte pranë mini-marketit të lagjes, jashtë tij, në një nga kuadratet e drunjta të tezgës vuri re dardha të vogla gjysëm të kuqëremta në të kafenjtë.  Zgjati dorën dhe mori një prej tyre. E vërejti me kërshëri. Ende pa e kafshuar, duke e rrotulluar midis gishtrinjve ndjeu aromën dhe shijen e saj. Ndërkohë i u krijua ndjesia se e kishte përjetuar dikur ëmbëlsinë e atij fruti. Prania e shitësit do ta shtynte ta kryente sa më shpejt atë veprim. Shije që jo vetëm do t'i jepte kënaqësinë e çastit por do t'i zgjonin ndjesi e kujtime të vjetra, të mbështjella me një hidhërim tek humbisnin në kohë. E  shijshme, hë?!. Pas zërit edhe në fytyrën në dukje prej babaxhani të shitësit ndjeu po të njëjtën kënaqësi që ai kishte kaluar më parë tek po përtypte atë frut. Nuk reagoi. I kërkoi t'i peshonte dy kile. Por aty, pa i lënë kohë mori një prej qeskave të plasmasit të ndodhura pranë dhe filloi ta mbushte. A e dini se ku janë mbledhur, dëgjoi përsëri zërin e shitësit. Nuk i ktheu përgjigje. Në qoftë se do t’ju tregoj, do të ligështohesh vazhdoi ai. Tjetri, me një lëvizje të trupit dhe artikulimit të mimikës së fytyrës u përpoq të mos tregonte interesim karshi atyre që po dëgjonte. Por shitësi u afrua edhe më shumë. Mori një prej tyre duke e ngritur dorën në një lartësi ku shikimi ndjehej i barabartë nga të dy. Duke i buzëqeshur vazhdoi. Janë nga fshati yt. Në ato çaste ai përballim dukej fare i thjeshtë. Por në brendësi të shikimeve të tyre ende të pa ndërprerë, transmentoheshin ndjesi dhe shqetësime të ndryshme. Po, janë nga fshati yt vazhdoi shitësi. Dhe janë shumë të shijshme. Blerësi nuk e la më të vazhdonte. Mos janë mbledhur në filan vënd i u kthye ai me vrrull si për të mos humbur kohën e tij për të folur. Tek kthesa në të dalë të fshatit. Janë gjashtë-shtatë rrënjë dardhe mbi rrugë.  Nga të shumtat që kishim këto kanë mbetur pas zgjerimit të rrugës. Më tutje vazhdojnë ullinjtë. Për të mos kaluar në emocione të tepërta heshti. Nuk deshti ta shfaqte atë që po përjetonte në ato momente. T'i tregonte  që ato pemë, ato toka sot të tjetërsuara nga ai ligj famëkeq i shpronësimit dikur ishin pronat e tij. Jo nuk mundej. U ligështua. I pagoi ato dhe iku prej andej kokëulur. Në të mbyllur të portës nga brenda shtëpisë, duke lënë mbi tavolinë të gjitha çka kishte blerë, i kujtua koha kur familja atërore e tij deri në kooperativizimin e pronës, përballonte gati gjithë vitin me ato të ardhura bujqësore. Në atë çast një mendim i shpejtë e ngacmoi. Doli me vrull. Me të mbritur tek mini-marketi i kërkoi  të gjithë sasinë e atyre dardhave. Habia e shitësit do të qe e madhe, por ai e ndali aty reagimin e tij. Tjetri, nga kureshtja për të mësuar sa më shumë, shfaqi dëshirën për ta ndihmuar. Në atë ecje të shpejtë tek e ndiqte, pa pritur reagim prej tij i shpjegoi se në ato pemë ende kishte prodhim të mbarë. I ka rrethuar të gjitha parcelat me një murr prej teli 2m të lartë. Nuk lë asgjë t'i shkojë dëm. Kur është koha e mbledhjes së ullinjve paguan punëtorë duke u qëndruar mbi kokë. Janë shumë rrënjë ullinj. U shërben vazhdimisht, ndaj nxjer të ardhura të mira. Dardhat m'i solli vet ai. Rrëfimtari, pra shitësi do të kishte vazhduar të zbraste të gjitha ato që kishte menduar t'i thoshte por u ndesh me shikimin e egër të tjetrit. Në sytë e tij në ngjyrë jeshile të trazuar në blu si vet gjethja e ullirit, përveç zemërimit ai ndjeu edhe një dëshpërim të madh të cilin nuk e kishte vënë re ndonjëherë. Duke hypur në shkallët e shtëpisë bëri edhe një përpjekje të fundit për të mësuar se ç'farë do të bënte me dardhat. Por më kot. Ai pasi ja mori qeskat prej duarve, mbylli portën duke e lënë atë jashtë. Gjatë gjithë kohës kur ai njeri i bezdisshëm veçse llomotiste, i u kujtua fëmijnia, koha kur e gjithë familja e tij i qe përkushtuar tokës, asaj pasurie të babait të tij. E lodhshme, e mundimëshme por i gëzoheshin asaj që prodhonin. Kooperativizimi i tokës dhe i gjithçkaje që kishin e tronditi shumë babain e tij. Na vajti dëm prona dhe lufta që  bëmë. Ç’është kjo gjëmë që na gjeti thoshte shpesh. Duke  i kuptuar situatat që po kalonte vëndi, nuk u mor me asgjë tjetër për veç punës. Para lufte,  ai Europën e kishte parë nga afër duke punuar në minierat e Francës, detrave të Mesdheut. Dhe sot duhej të shfaqej ky ligj i mallkuar prej katë numërash.

        Filloi në çast të zbatonte idenë e ardhur në kokë. I lau mirë të gjitha frutat e dardhës. I copëtoi në masat e duhura ato që do të bëheshin komposto ndërsa të tjerat vetëm i pastroi. Me enët që ishin më të përshtatëshme për të kryer atë proces zuri të gjithë banakun e guzhinës dhe të tavolinës. Për të qenë sa më i lirshëm vuri një përparëse. Që nga ky moment ndjeu të çlirohej prej çastit kur u përball me shikimin e atij njeriu të bezdisshëm. Nuk ishte hera e parë që po e  bënte atë punë. Ishte një proces i gjatë që duhej respektuar sasia e produkteve që shoqëronin frutin dhe koha. I u kujtua e shoqja. Ajo tashmë nuk i ndodhej më pranë. Kishte ikur në jetën e përtejme, në të vërtetën ashtu siç e thoshte ajo se kjo që jetojmë është e vështirë dhe e rreme. Dhe nisi ta kujtonte. Kishin qejf që të dy të ndjenin praninë e njeri tjetrit tek përpiqeshin për të gatuar ushqimin e tyre të preferuar. Ai vet, jo se nuk dinte të bënte humor, por i pëlqente gjendja e saj e bukur dhe intesive. Shpesh herë me heshtjen e tij të qëllimshme ndikonte që ajo të ndërhynte për të dialoguar i cili ishte veçse një kurth dhe do t'i pëlqente shkëlqimi i syve të saj. Ngriti kokën. Të gjithë sa ndodheshin aty përballë tij, brenda atyre kornizave, kishin ardhur në jetë falë asaj bashkëjetese të lumtur me të. Ishin shumë nipër e mbesa. Të gjithë të bukur si drita e diellit. Kishin marë edhe nga ajo. Kaloi dorën mbi to duke u dhënë nga një të puthur të gjithëve. Duhej të fillonte nga puna. Ishte një punë e lodhëshme por do të ndjente një kënaqësi të madhe për atë që do të bënte. Në ato kohë të vjetra, nuk ishin  këto mundësitë e sotme,  Çdo gjë do të sillej nga përtej detit. Sa herë do të kthehej  i jati nga kurbeti, për veç shumë gjërave të tjera, do të përpiqej të sillte edhe enë të qelqta. I pëlqente kur ai tek ulej pranë oxhakut i thoshte “ma sill këtu atë bodilen me rraki”. Dhe një nga ato që trashëgonte prej tij ishte dëshira për komposto dhe reçelna nga frutat e shumta që kishin. Dhe nën respektimin e procedurave e "nënshtroi" atë frut të amballazhohej në kavanoza. Me gëzim, pas disa ditësh, të zotit të mini-marketit i çoi dy kavanoza me komposto dhe reçel. Të tjerat diheshin do të shkonin tek fëmijtë, aty ku jetojnë në emigracion