Në çastin e parë të jep përshtypjen e një
babaxhani dhe tek përballohesh me të
ndjen shkëlqimin e dikurshëm të syve të
tij. Megjithëse mosha ka filluar ta bëj efektin e saj, zhibrimi i tyre
ndjehet akoma sidomos kur e shoqëron atë me një ironi të lehtë.
Jeta nuk e kishte përkëdhelur por “fati”e
kishte ndihmuar. Nuk mund ta quaje karierë atë periudhë në të cilën ai e jetoi
në mënyrë të njëtrajtshme ku u cilësua si specialist në profesionin e tij. Sot
si shumë të tjerë që kanë punuar në atë administratë burokratësh të sistemit më
të korruptuar të kampit komunist të Evropës lindore, tek mburren për atë që kanë
jetuar dhe bërë edhe ai e shfaq si pjesën më të bukur të karierës së tij. Tek
kujtojnë ato vite “të lavdishme,”ata mundohen t’i fshijnë me kujdes njollat e
mbetura në ndërgjegjen e tyre. Në fakt ai nuk shfaq asgjë, është shumë i
kujdesshëm pasi e di ku ka qenë dhe ku është “thembra e Akilit”për të. Ai
kushtëzim e përcaktoi në vazhdimësi,
sidomos edhe sot pozicionin e tij shoqëror, i cili po e zbulon me kujdes duke e
ridimensionuar. Vazhdimisht kërkon të posejdojë gjithçka që vërtitet rreth tij.
Në biseda dhe diskutime tek flet në
tone të ulëta, gati duke i ngrënë fjalët
e tepërta, ironia i shkon në tallje e sarkazëm. Ato kanë akoma lidhje me ngjyrën e syve të tij. Edhe fytyra
ja shfaq në një lloj forme. Pavarësisht se natyra ka vepruar mrekullisht me portretin e tij ajo ngjyrë prapë i ndjehet. Duke nxjerrë në
pah rregullsinë e dhëmbëve, të cilat nuk kanë fare lidhje me anën shpirtërore
të tij, përpiqet t’i tërheqë vëmendjen bashkëbiseduesit. Duhet kuptuar një gjë
se edhe i fshehur, edhe i dukshëm në të
dyja pozicionet, ai as edhe një herë nuk ka qenë i plotë. Në qoftë se çdo
gjë që lëviz përreth nuk i prish
trajektoren e lëvizjeve, çdo mëngjes me fytyrën e babaxhanit do të dalë
nga shtëpia. Cilësitë dhe përpjekjet e tjetrit do të përpiqet t’i copëtojë me
sarkazmë. Gjithmonë kështu, duke e ndjerë veten brenda “tempullit të
vlerave” të krijuara në atë rreth shoqëror. Vazhdimisht, duke mos e treguar
dritën e syve të tij.
Tek
ecën me hapat e ngathëta, duke i
shoqëruar ato me copëzat e vogla nëpër
dhëmbë të ligjëratave filozofike,
përpiqet vazhdimisht ta
ri dimensionoj figurën e tij dhe të jetë qëndra e gjithçkaje dhe të
gjitha këto pa e nxjerrë veten fizikisht përpara të tjerëve. Gjithmonë brenda
turmës as në krye dhe as në fund të saj.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου