Sa herë ndodhem në kryeqytetin helen kaloj në një dimension
tjetër. Si çdo fenomen, ai ngacmim më është krijuar në momente më mbreslënëse
nga bota e mrekullueshme e antikitetit e
deri tek zhvillimi i pafund i këtij
vendbanimi. Shpesh, në atë trajektoren e lëvizjes time, duke ecur me këmbë për të
shkuar tek motra e madhe, do të ndeshesha me shumë elemetë natyror e njerëzor
ku gjithçka i është përshtatur në formën më interesante atij relievi pothuajse
malor. Diku pranë shtëpisë së saj, pa shkuar aty, rreth 20 m më poshtë ku kryet
edhe kryqëzimi i parë i asaj rruge, në krahun e majtë të lëvizjes sime, në
katin përdhe të asaj godine banimi tre katëshe pjesa më e madhe e gjatësisë të
saj ndodhet poshtë nivelit të shtresës asfaltobeton të rrugës. Mbasditeve sa
herë ndodhesha përballë portës së vetme në dru, të dyja dritareve me kanatet e
tyre në përmasa më të vogla se dritaret e dy kateve më sipër të cilat janë të
qarkuara nga fletët e shumta të hardhisë së rrushit e disa pemëve frutorë, ato
do të ndodheshin të hapura.
Në brendësi të asaj porte të lyer në ngjyrë jeshile me pak okër dhe
të zezë, ashtu si edhe dritaret do të shfaqej e njëjta ekzistencë. Ajo ndërtesë
e cila ndoshta është ndërtuar rreth viteve70 të shekullit të kaluar si shumë të
tilla në Athinë që i përkasin kohëve të ndryshme kur janë ngritur, nuk duan të
lëvizin prej andej. Pikërisht edhe fytyrat e të dy atyre meshkujve duke i rënë
atyre veglave muzikorë tradicional, të shoqëruar me ato zërat në të çjerrë por
tepër interesant, të çonin edhe pa dëshirën tënde ta pranoje atë lloj
egzistence. Nga këta faktor ndodhi ai fenomen, pra, kohëzgjatja e ndalimit tim
kur kaloja andej ku jo vetëm të vëzhgoja portretet e tyre por edhe
interprentimin e bukur të këngëve popullore të gjitonëve tanë jugor. Ai më i
gjati pa e ndërprerë ritmin e të kënduarit dhe të instrumentit i cili emërtohet
prej tyre buzuk, duke shtyrë një stol të rrumbullakët më dha të kuptoj të hyja
brenda. Nuk hezitova, në çast e ndjeva veten të ulur. Të dy, pa e ndërprerë atë
çka po këndonin nuk po e hiqnin shikimin prej meje. Përsëri ai më i gjati i
cili sigurish ishte më i madh se tjetri, diku pas tij me një gjysëm rrotullim
mori prej andej një gotë qelqi duke e vendosu mbi tavolinë përballë tij. Nganjë
një shishe të ndodhur po aty hodhi nga ajo pije që po konsumonin e cila nga
aroma shfaqte ekzistencën e saj, si në çdo tavolinë tjetër të atij populli
mesdhetar. Aty ndodhi ajo çukitja karakteristike e gotave duke bërë urimin për
shëndetin e përbashkët. Ishin të toneve të ulëta që të dy. Me gjithëse u ndjehej
në fytyrë për t’u prezantuar, nuk e shfaqën atë. Ndërsa unë pa e kërkuar prej
tyre gati kisha filluar flisja për qytetin ku kisha lindur dhe po jetoja, si
nga vëndbanimet më të pakta të ndodhura pranë vijës ujore të detit i cili ishte
pjesa më e bukur e jetës tonë. Në të vërtetë ata nuk më ndërprenë as edhe
njëherë por veçse dëgjonin ku herë pas here rimbushnin gotat me atë lëng.
Ishin tipa interesant, më tepër dëgjonin se sa flisnin. Zëri i
tyre ndjehej veçse kur fillonin e këndonin. Në heshtje, në të njëjtën kohë tek
po shijoja me kënaqësinë më të madhe, në ato momente po hidhja shikimin tim mbi
gjithçka për rreth. Pra kuptova atë që nuk kisha pasur rastin ta vërtetoja. Ata
të dy, atë hapësirë banimi e kishin përshtatur si ambient për mësimin e atyre
veglave muzikorë ku më të shumtët ishin bashkëmoshatarë me ta. Ktheva shikimn
prej tyre. Buzëqesha, buzëqesha pasi u emocionova jashtë mase. Në ato
fotgrafitë e shumta të ndodhura gati përrreth mureve ndjeva një kënaqësi të
veçantë tek përballesha me tiparet interesante të atyre tipave Ktheva shikimin
prej miqve të mi. Me ato fytyrat elegante e cila u krijohej ndoshta edhe nga mbajta e
flokëve të gjatë ata m’u dukën edhe më të këndshëm, më njerëzorë. Buzëqesha dhe
pa e kuptuar se çfarë po më ndodhte, gati poshtë syve të mi fshiva disa pika
loti të cilët ndoshta në formë imagjinare më ishin shfaqur aty. Ëmbëlsia në
shikimit tim po shfaqej hapur. Kërkova ta ri mbushte gotën time. Në atë çast
heshtje të mendimit ndjenjë të përbashkët, ku të dyja duart e mia dhe të atij
që kishte detyrën për rimbushjen e tyre po qëndronin gati pezull. Aty, ku në
kushte të veçanta krijohet ai efekti i quajtur alkimi, përveç zërit muzikor,
ndjeva atë ëmbëlsinë e atyre njerëzve ku me pak gjëra e jetonin më së bukuri
jetën e tyre. Mes asaj përpjekje të vazhdueshme për përvetësimin e asaj gjuhe
interesante shfaqa kënaqësinë e veçantë për ta përsëritur atë moment. Që kur përplasëm shikimet
e para dhe me gjithëse ende vazhdonin të mbanin të njëjtin qëndrim, një dritë e bukur po fillonte të rezantonte në fytyrat e tyre.
Athinë, dhjetor 22
