NDJENJË

U çua si gjithmonë shpejt. Pas atij veprimi do të hidhte diçka krahëve dhe mes rutinës të përditëshme do të kryente të gjitha ato veprime që kërkon çdo mëngjes. Hodhi shikimin prej saj. Ajo krijesë, e cila ishte zonja e shtëpisë me të cilën kishte mbi tridhjetë e pesë vjet që ndanin sëbashku atë shtrat, ende po flinte. Në qoftë se do të meremi me atë shprehjen "me mblesëri", për atë njeri nuk kishte rëndësi ai veprim sepse aroma e trupit të saj i pëlqeu që në çastin e parë. Në momente kur kishte dëshirë ta pushtonte fort, ai do t’i pëshpëriste ato dy-tre fjalë të ëmbla nga të cilat ajo miklohej, ëmbëlsohej shumë shpejt. Me gjithëse gjumi e kishte zhytur thellë atij jastëku ai nuk ishte vetëm i tillë. Mes buzëve të cilat i mbante mbërthyer fort me njera tjetrën, në skajet e tyre ajo do të shfaqte atë ëmbëlsinë e përhershme. I u afrua pranë, ja përsëri u tundua nga ajo aromë. Dëshirën e çastit për ta puthur nuk e kryejti nga frika se mos zgjohej. I mjaftoi aroma, aroma e trupit të saj e cila ishte ajo që mbante të lidhur atë bashkëjetesë.

 Si çdo mëngjes, mes atyre që shtronte në tavolinë do të  ndodhej edhe një kavanoz me reçel të cilin e përgatitnin si përherë bashkarisht. Pas të gjithave, me heshtjen e përhershme e të ecurit në shtëpi, prej andej doli pa u ndjer. Edhe portën e shtëpisë tek e hapi e mbylli me kujdes. Zbriti shkallët dhe u ndodh në trotuar.

    Kishte nevojë të ndodhej me vetveten. Ai nuk vraponte por vetëm nxitonte. Si veprim ishte  i njëjti ritëm jo vetëm nga adoleshenca, por ndoshta ai kishte filluar që nga bota fëmijnore e tij. Nga brezi ku në të cilën mbante telefonin e sende të tjera, nxori kufjet. Kyçi lidhjet me realitetin dhe rendi duke shijuar muzikën italiane. I pëlqente të mbante të njëjtin ritëm të ecjes përgjatë atij trotuari pa çka se ai, herë pas here ndryshonte gjerësinë e tij reale ku aty, gati do të përplasej me të tjerë por kjo nuk e shqetësonte atë. Ata ishin gati pjesë e tij, në të njëjtën ndjesi e ritëm po lëviznin. E gëzonte ai moment tek përplasej me ta. Më të shumtit prej tyre ishin të rinj. Pas “përplasjeve,” prej tyre përveçse buzëqeshjeve merte edhe  ndjesitë e ndryshme të përcjellë prej atyre parfumeve me aromat më të çuditëshme. Tek po kthehej prej shtëpie, prej asaj ecje të këndëshme buzë detit, brenda vetes filloi të ndjente një frymëmarje të çliruar nga çdo gjë.

Ja tek u ndodh përsëri brenda portës së shtëpisë duke e mbyllur atë me kujdes. Qetësia që zotëronte atë hapësirë banimi, e konceptuar prej tij prej një kohe të gjatë, ende do ta thërriste për ta eksploruar. Porta e dhomës së gjumit ishte ashtu si e kishte lënë, e gjysëm-hapur pasi që të dy mendonin se ajo atmosferë e krijuar prej jetës bashkëshortore duhej të shpërndahej në të gjithë hapësirën e shtëpisë. U përball si gjithmonë me atë femrën nudo mbi kokën e krevatit të realizuar prej tij në laps, të kornizuar ose më saktë të përshtatur me çdo element të asaj dhome gjumi. I u kujtua nipi kur e pa për herë të parë tek e pyeti se kush ishte ajo, në formën më të çliruar, duke  buzëqeshur ai i u përgjigj, gjyshja kur ishte e re. E shfaqur në fytyrë, buzëqeshja e pakët e tij ishte gati si miratim. Po në krah të tabllos, gati në të njëjtën lartësi dy tre fotografi po  të atij bukuroshi të vogël. Mbi komodinën e tij, brenda kornizës së vetme që ndodhej ,aty ajo treshja femërore do t’i kujtonte çdo mëngjes ekzistencën e familjes atërore. Aty shfaqeshin duke buzëqeshur nënokja ajo bukuroshja trupvogël me bijat e saj.

    E zonja e shtëpisë ende po flinte. Iu afrua duke e kundruar me ëmbëlsi e dëshirë të madhe. I u afrua edhe më shumë për të shijuar aromën e nxehtë të trupit të saj. Do ta puth pa le ë zgjohet i tha vetes. E nisi nga sytë e në vazhdim në të gjitha pjesët e asaj fytyre që për të ishte gjithçka. Shkoi përsëri tek buzë. Ajo, tek çeli shikimin e saj gati të përhumbur do t’i lëpinte ato pjesë që besonte se do të kishin lëngun e asaj puthje. Në atë përballim, në sytë e tyre do të shprehej e njëjta dëshirë. Ajo, e zhytur thellë asaj dëshire të përherëshme kërkoi me ngulm peshën trupore të tij duke e tërhequr prej vetes.                                                 

DREKË MORTI

  Me një përkulje të lehtë të trupit të tij, prifti ai shërbëtor i Zotit i dha fund pëshpëritjes të rastit duke u dhënë shenjë për t’u ulur të gjithë atyre sa kishin mar pjesë në përcjelljen e të ndjerit në botën e përtejme. Ata, duke u përpjekur të zënin vend sa më mirë në ato ndenjëse, gati si me komandë e kryen atë veprim. Ai rit i hershëm ishte trashëguar nga të parët. Ishte i domosdoshëm pasi kishte njerëz që vinin prej larg. Personi që ndodhej pranë priftit, në krahun e djathtë të tij tek po afronte pranë vetes pjatën me supë, me një kureshtje tepër të madhe hodhi shikimin e tij të turbull mbi çka ndodhej aty përreth. Pa i shkëputur bërylat nga tavolina ku në të dy duart e tij mbante lugë e pirun, kapërceu me shpejtësi dy-tre lugë me supë. Menjëherë në fytyrë i u shfaq kënaqësia e asaj që po shijonte. Në vazhdim, me pirunin të cilin e zotëronte gati me forcë me dorën tjetër, nga pjatanca aty pranë mori dy pjesë me djathë. Edhe tek pjatanca që kishte ndoshta salcë kosi ose gjizë të njëjtin veprim kryejti. Ndërkohë, në të dy duart, midis lugës dhe pirunit, e mbetur që nga fëmijëria si veprim, do të mbante copa buke ku një pjesë të tyre do ta copëtonte për t’i kapërcyer në një kohë rekord nga hapësira e gojës, laringu e në vazhdim në çdo pjesë të atij sistemi të çuditshëm tretës të cilën atë masë, e shoqëronte me gllënka të shuma rrakie.

    Më tej me një shpejtësi konstante ku pas çdo veprimi kur i zbrazte në atë hapësirën gojë të tij, e cila nuk rreshti në asnjë çast, po shijonte në pafundësi përtypjen e gjithçkaje. Nga djathi, nga salca, nga sallata e të tjera sa ndodheshin aty. Në të njëjtën kohë, në të njëjtin ritëm si goja, duart nuk do t’i pushonin kurrë. Si gropë thithëse, ajo hapësirë mishtore e cila gati zinte pjesën më të madhe të fytyrës së tij, transformohej në format më të çuditshme për të gllabëruar të gjitha copat e bukës që mbante në duar. Pas çdo gëlltitje të asaj që përtypte, do të shfaqte  kënaqësitë e shumta që po përjetonte. Me pjatën e dytë të cilës ja dinte mirë shijen përveç asaj thele mishi do të kishte edhe gjëra të tjera si patate të skuqura, perime e të tjera. Fshati i tyre shquhej për prodhimin e tyre. Mori një tjetër fetë tjetër buke pasi të cilës nuk i shmangej dot, duke e shoqëruar me djathë, në masa jo të vogla i kapërceu si çdo gjë tjetër. Kënaqësia e radhës në fytyrën e tij u shfaq e jashtëzakonshme. Me shikim të brendshëm pasi sytë i kishte gati në të mbyllur dukej sikur po i lutej zotave për ato çka po konsumonte. Tashmë, pasi i kishte regjistruar në memorie vendodhjen e atyre pjatave vazhdoi atë që kishte si qëllim për të mbushur barkun e tij.   Ajo makineri njerëzore e cila si qëllim kishte boshatisjen e atyre pjatave, po vepronte në formën më të përsosur. Veçse në një moment u shkëput prej asaj që po kryente, për të mar pak frymë. Më tej me atë qëllimin e përcaktuar përse ndodhej në atë tavolinë, ato duart e tij megjithëse gojën do t’a kishte gjithmonë plot, nuk pushuan. Djathin ende nuk e kishte konsumuar megjithatë mori edhe  një pjesë tjetër. Edhe nga sallata, i dëshironte shumë ullinjtë.

    Megjithëse fizikisht shikimi  i tij nuk ekzistonte pasi qepallat dhe vetullat  ishin gati krejt të ulura, shpesh lëvizte kokën si për t’u thënë të tjerëve “jam me ju”. Në një moment i cili do të ishte çasti i radhës për një frymëmarrje të thellë u përplas me shikimin e priftit. Edhe ai ishte duke u përtypur. Ashtu i mbërthyer nga kënaqësia e asaj që po përjetonte duke mos pritur miratimin e tij e përshëndeti. Mori frymë prapë e prapë. Aty ndjeu se përqark asaj tavoline ose më saktë bashkimit të atyre tavolinave nuk kishte mbetur asnjë karike bosh.     Në krye ishin familjarët e të ndjerit të shoqëruar me më të afërmit, prifti nga krahu i tij e të tjerë që ishin pleq si ai nga fshati. Të gjithë po përtypeshin por biseda të shkurtra midis tyre bënin veçse familjarët dhe të afërmit e të ndjerit. Uli kokën dhe këmbënguli tek misioni që kishte për të zbatuar, të mbushte barkun. Në pjatën me mish të shoqëruar me patate e të tjera, me të dyja duart, një e nga një do t’i çonte në hapësirën gojë duke i zhdukur në çast. Ndoshta nga graviteti pasi megjithëse duart do t’i kishte të mbështetura në syprinën e tavolinës trupin e mbante drejt. Me atë qetësinë e tij e boshatisi në çast. Fshiu buzët me pëllëmbën e dorës por nuk u bind, mori disa nga ato pecetat letër duke ushtruar forcë mbi gjithë fytyrën e tij të pushtuar nga djersët. Tek ndjeu në brendësi të barkut më saktë stomakut tij, masën e ushqimit që kishte konsumuar, kaloi me një kënaqësi të madhe disa herë duart. Por nuk mbaroi aty. Kishte mbetur pa plotësuar dëshirën e fundit. Zgjati dorën drejt koshit të frutave, tundi kokën në formë të çuditshme si për t’u thënë të tjerëve që kishte përqark se dëshironte diçka prej tyre. Mori një banane. E pa me  kureshtje  i u duk e vogël. E la duke mar një tjetër. Tek po e zhvishte hodhi shikimin nga ai që i ndodhej në krah i cili nuk ishte i vetmi që po ndiqte gati vjedhurazi veprimet e tij që nga çasti që ishin ulur. Me atë frut të çuditshëm në dorë kreu një veprim si për t’i thënë atij në se dëshironte dhe pa pritur reagim i dha një pjesë prej saj. Me dy kafshime edhe atë e dërgoi të tretej në brendësi të tij ndërkohë prifti duke kryer pëshpëritjen e mbylljes, duke përshëndetur të afërmit e të ndjerit mori për të dalë. Personit që tashmë ndodhej në krah të priftit në ikje prej andej, me të cilin ndau bananen dhe atyre pleqve të përhershëm që shfaqeshin shpesh në raste të tilla, u hodhi një vështrim të shpejtë e të papërfillshëm.

.   

 

 

 

 

 

 

VRASJA

 

              Hakmarja nuk kryet në çast por përgatitet pak e nga pak prej kohësh .                                       

 U çua prej vendit ku qe ulur pa e shkëputur shikimin prej atij metali prerës ku me një lëvizje të vogël mund ta fshehte brenda dorezës të saj prej druri. Me gjithëse ndjente një lloj pasigurie ishte i vendosur ta kryente atë vrasje. Përreth nuk frymonte njeri përveç atyre të dyve. Ai ndodhej i ulur në stolin e vetëm që ndodhej diku aty pranë, i përqëndruar mbi gazetën që mbante në duar. Pa i lënë kohë të reagonte kryejti atë veprim të paramenduar prej kohësh por dora e tjetrit nga instikti për t’u mbrojtur e pengoi. Nga ajo shtytje, maja e shndritëshme e atij metali prerës vetëm sipërfaqen e lëkurës i preku duke krijuar një vijë të hollë në ngjyrë vishnje të errët. Ja shtyu dorën me furri duke e qëlluar përsëri por nuk mundi aty ku mendonte por diku midis qafës dhe klavikulës të majtë. Rrjedha e gjakut e cila nuk mendonte të ndalonte po mbulonte me shpejtësi bardhësinë e këmishës e cila si çdo veshje tjetër e tij, i qëndronte hijshëm mbi trup. U ndje keq. I erdhi për të vjellë por e mblodhi menjëherë veten pasi kishte vendosur ta vriste atë njeri duke e sulmuar edhe më shumë. Nga ajo pamje e tmershme për çka po kryente, e humbi ndjenjën njerëzore duke e qëlluar barbarisht me atë mjet prerës. Në vazhdim pa e kuptuar kohën, momentin e aktit që po kryente u rrëzua pranë viktimës së tij pa shfaqur ndjenja ekzistence duke kaluar në një dimension tjetër. Aty i'u ri shfaqën ato skenat e tmershme dhe fytyra e egër e atij njeriu që dergjej  pranë tij. Terrori që shfaqte ai mbi të gjithë të burgosurit të strehuar në atë kamp pune. Vuajtja e atyre shpirtrave njerëzor tek shuheshin pa pritur nga keqtrajtimi dhe mos ushqyerja. I u shfaq babai, skena kur zbrazën mërinë e plumbave mbi të, ja aty përpara syve pasi e kishin tërhequr zvarrë prej shtëpie. Edhe nëna me të motrën tek përdhunoheshin brutalisht prej tyre. E ndihmoi të motrën të lindte duke e pritur në duart e tij atë krijesë të ardhur në jetë prej atyre shëmbëlltyrave. Do t’i kryente vet ato shërbime ndaj motrës shpirtvrarë, ndaj asaj shtatzanie të pa dëshiruar. Do të ishin përsëri ata që do të vendosnin për fatin e saj. Pas një ore do të jepte edhe ajo shpirt. Si mbetje do t’i groposnin diku në një vend të përcaktuar për ata njerëz. Më tej tek përballoi me dhimbje vetminë e tij edhe urrejtjen e madhe që kishte për ata njerëz mbijetoi duke i shpëtuar atij burgimi të përjetshëm. Ndryshuan kohët erdhi demokracia. Nga të gjitha sa po kujtonte ndjeu t’i shpeshtoheshin të rrahurat e zemrës. Midis atij çasti, asaj ndjesie të çuditshme që po përjetonte brenda dhe jashtë ekzistencës së tij trupore një thirrje e përmendi, e zgjoi. U përpoq të orientohej, të pastronte shikimin por nuk mundi pasi ekzistenca e tij përjetohej në dy  kohë. I ndjeu përsëri ato thirrje. Në të turbullt një figurë njerëzore po i afrohej. Ishte një vajzë e vogël. Pas disa përpjekjesh prej saj për ta ndihmuar ajo, duke kthyer shikimin diku përtej, filloi të thërriste nënën e saj. Hapa të shumtë ndjeu t’i afroheshin. Ata në aq sa ishin, e rrethuan duke e parë me vëmendje. Edhe ai në aq sa po fillonte të kuptonte, u përpoq të përshtatej me realen, me atë që po ndodhte duke hedhur shikimin e tij gati mbi të gjitha ato fytyra të panjohura. Në ato çaste, me aq sa mundej, ndjeu një lloj ngjashmërie midis tyre, ndoshta  ishte një familje e madhe. Por diçka e çuditshme po e thërriste përbrenda, ndoshta instikti i tij i përhershëm ende e kthente në kohën e shkuar. Duke menduar transformimin më të mundshëm të asaj fytyre, të atij njeriu, filloi ta kërkonte mes atyre njerëzve. Si përherë me ato veshjet e tij të puthitura pas trupit dhe me hapin e tij të qetë u shfaq ai. Njeriu që po e torturonte prej kohësh i ndodhej aty në krye të atyre njerëzve. Megjithëse në moshë të madhe, shumë të madhe nuk kishte ndryshuar shumë. Ndjeu dëshirë për të folur por nuk mundi. Si për ta vërtetuar atë që po mendonte ktheu kokën ku kishte lënë çantën të cilën nuk e ndante prej vetes. Aty pranë saj shamia ku kishte të mbështjellë ato çka kishin mbetur nga ushqimi i pakët. E hapi me rrëmbim. Thika ndodhej si e kishte lënë, e pastër pa pika gjaku. Pra e gjitha sa kishte përjetuar në ëndrat e tij kishte mbetur veçse një ëndër. I ndodhur ende në të ndenjura mbi barin e butë nuk bëri as edhe një lëvizje tjetër por brenda ndjenjave që përjetonte vazhdimisht, i u kujtua se atë njeri e kishte vrarë sa herë i shfaqej koha e atyre viteve më të vështira të jetës së tij. Ja, më së fundi e kishte vrarë përsëri. Përpara asaj turme të së njëjtës racë, për të vërtetuar mos ekzistencën e atij njeriu hapi shaminë dhe me atë thikën të cilën e kishte sajuar brenda atij rrethimi telgjembash filloi t’i priste në pjesë të vogla bukën, djathin dhe domaten e mbetur. Në ato që po mendonte se e kishte kryer atë veprim që i kishte premtuar vetes, në fytyrën e atij njeriu ri ndjeu atë egërsinë e dikurshme. U lumturua mbijetesa e tij, ishte goditja e fundit për të. 

 

                                                                

 

 

PËRSE VAJTIMI ËSHTË AKT KOLEKTIV

                                                     

                  

 Për ta mbështetur Mërkurin në idenë e tij interesante e cila na çon tek zanafilla e isopolifonisë, do të shfaq disa element domethënës të përjetuara nga jeta reale kur mëma, gjyshja ime, nëna e nënës time humbi një nga bijat e saj në moshën më të re. Aty, në shtëpi  tek kryente shërbimet e përditshme, fillonte të vajtonte nën zë për të bijën që i kishte ikur. ''Në vijë melodike'' gati të mirë kontrolluar, do të shprehte jo vetëm humbjen e saj por edhe për shumë derte të tjera e cila në kohë të caktuara, aty në odë, në tone të ulëta do të shoqërohej edhe nga graria e fshatit. Ato ishin ulërima të thella, të mbytura të cilat më kanë tronditur ku ende i kujtoj. Por ajo më interesante, ajo që u ngacmova prej  Mërkurit dhe përjetimi i momentit, ishte ajo vija melodike i atij vaji gati në këngë prej të gjitha “vajtocave”e cila kulmohej me ulërima therrëse kur trupi i të ndjerit zbritej në thellësi të tokës. Pothuajse të gjithë  do ta përsërisnin nën zë vajin e marëses pasi kishin nevojë të dëgjonin edhe zërin e tyre të brendshëm. Edhe ata kishin një të tyre që prehej aty pranë dhe kishin nevojë për atë ngrohtësi të shprehur në këngënvajtim.

  Si fenomen kënga-vajtim u bë gati e prekshme. Do të diskutohej në format më të ndryshme prej të gjithëve pasi interesantja e atij fenomeni ishte ajo e cilësive pozitive ose negative të jetës. Vallë pak herë ka ndodhur ku i ndjeri përmendet edhe për momentet më të “sikletshme” të tij. Ja pasoja, tjetërsimi në përmirësim i atij produkti shpirtëror, ajo ndjenja në vaj kthehet në kujtimet jetësore të tij.  Se kur ka filluar si fenomen për mua nuk ka kurfarë rëndësi kur sot ai është i prekshëm si produkt. Jemi të mrekulluar. Kam ndjer ndryshimin e frymëmarrjes kur kam dëgjuar në adoleshencën time vargjet brilante të Neço Mukës të cila ende i dëgjoj me kënaqësi. Në ato meçliset ku burrat e rëndë do të konsumonin një kafe, një raki, do të kujtonin të bëmet e të dashurve të tyre. Besoj se ky do të ishte momenti, çasti për ta ndryshuar mënyrën e të shprehurit karshi asaj që krijonte atë ngacmim shpirtëror. Dhe përsëri besoj se të parët ishin burrat që ato dertet e tyre t'i shprehnin në zë. Tek ja merte tjetrit mendimin, (fjalën), sigurisht pasi ai mbaronte, do të vazhdonte ligjërimi e tij. Pa mendoni një çast që nga momenti kur e merte fjalën dikush dhe tjetri do ta ndërpriste për të vazhduar në mënyrën e tij. Me ironi në vargje i dhanë një dimension të ri. Grave dhe motrave të tyre u kërkuan për të mos i kujtuar në shtëpi në atë mënyrë. Në formën e re do të bëheshin e dhe ato pjesëtare dhe që këtu do të fillonte përjetimi më i bukur i atij “bashkëbisedimin në këngë” dhe ja isopolifonia, mrekullia, virtuoziteti i atyre njerëzve të cilët ende jetojnë në ato brigje të mrekullueshme të detit Jon.

 

 

                            

MË MBAJ PAK DORËN

                  

Përtej asaj që dua të shpreh dhe atij veprimi kur dikush të kërkon ndihmë,  kuptimin e vërtet të titullit do ta ndjeni midis këtyre rreshtave pasi nuk ka lidhje vetëm me miqësinë tonë të hershme por me formën si egzistonte ai njeri. I mirë formuar, të cilën si cilësi e shfaqte fare lirshëm në çdo lloj bisede e në çdo moment, ishin pjesë nga jeta e tij e përditshme, me veten dhe shoqërinë

Mikun tim Agimin të cilit zërin dhe emrin e tij të mrekullueshëm ende po ja ndjej tingullin, ku e besoj se të gjithë miqtë e dashamirësit e tij do të jenë në atë që ende po përjetoj, i cili në këto momente ndodhet larg nesh këtu e një vit, ngacmim i përhershëm që lidhet me mungesën e tij, është tepër i dhimbshëm. Agimi ishte agimi im, ishte dita më fatlume e njohjes me të. 

Ta mar e mira, gati të njëjtë lartësi trupore kishim e cila si cilësi e tillë na jepte mundësinë të shiheshim në sy “pa u lodhur” dhe ta kuptonim më shumë njeri tjetrin. Në jetën e përditshme, në ato orët e shumta ku ndjenja, miqësia na pranonte të ishim së bashku, pa çka se ai ishte dhe është shumë më lart prej meje, për herë do të jem mirënjohës dhe krenar. E  ndjeja, ishte dhe do të jetë e vërtetë. Përtej jetës reale të asaj familje të mrekullueshme, bota e tij ishte edhe më e mrekullueshme.

 Ky ishte Agim Mato. Në formën më të çuditshme, me aq sa e kam përjetuar botën e tij, aliazhet e shumta të embrionit, të ekzistencës së tij ishin nga metalet më të çmuara të jetës mbi tokë. Ky ishte Mato ose “cuore matto” si e thërrisja ndonjëherë me humor i cili prej gati gjysmë shekulli më dha mundësinë e perceptimit ose më saktë të gëlltitjes të realiteteve që ka kaluar dhe po kalon shoqëria shqiptare dhe ajo e përditshmja e qytezës më jugore të atdheut tonë të dashur tek e përjetuam bashkërisht. E kujtoj vazhdimisht mikun dhe besoj se edhe ai po më ndjek në çdo hap.

Ishte tepër i këndshëm ku shpesh me humorin e tij shkonte përtej saj, përtej realiteteve. Nuk tutej siç shprehen veriorët tanë. I kishte bindje të gjitha pa çka se  nuk ja përtypnin disa sepse, në vërtetë nuk mundeshin. Në qoftë se do të deshët një fakt, rilexoni poezitë e tij. A ka njeri ta kundërshtoj?! Formimi, egzistenca  njerëzore, bota e madhe e shprehur në rreshtat e shumta të tij të krijon bindjen për cilësinë, stilin e tij të veçantë dhe atë çka mbarte në to. Shpesh kujtonim edhe momentet më të vështira të jetës të cilat ishin gati të  njëjta. Kujtoj edhe momentin kur më dha kurajo pas goditjes nga regjimi komunist që mori familja ime. Pas asaj, u afruam edhe më shumë “krijuam grupin e radhës kundër diktaturës.”

Për të paqyruar cilësinë e humorit të tij, titulli i shkrimit “më mbaj pak dorën” tregon botën e mrekullueshme prej poeti por edhe  më tej, atë të jetës së përditshme ku të gjithë, bile edhe ata që nuk e njihnin nga afër, të shkëmbenin batuta humori i cili vazhdimin e saj do ta kishte “në majë të gjuhës”

Ende pa dalë nga zyra e tij, si gjithmonë kur do të iknim prej andej më tregoi për një ndodhi të këndshme. Ai  ishte  brilant. I shfrytëzonte në mënyrë të mrekullueshme situatat. Duke më shtyrë në ato shkallët e ngushta, duke dale prej andej, më tregoi për atë moment të cilën e la ta përjetoja aty ku do të shkonim. Nuk e kundërshtova pasi me pak shprehje e kuptoja  ku do të dilte.

   Ishim ulur kur ajo, kamarierja e këndshme na u ndodh pranë në çast. Buzëqeshjen e saj të cilën kisha filluar ta imagjinoja pa ardhur vet ajo, vërtet e  ndjeva si  të tillë. E shfaqur në çdo cep të buzëve tona prej ngjarjes të ndodhur dy-tre ditë më parë, tek unë filloi të shkarkohej në formë tepër gazmore. Më vonë pasi kishim konsumuar rakinë të shoqëruar me një kafe turke të mesme, kur po çoheshim prej andej, atë dorën e imët të mikut tim, kamarierja tek mbriti në çast, e mbështolli butësisht me duart e saj. Ajo rioshe elegante, me dëshirën më të bukur njerëzore e ndihmoi të çohej prej andej ndërsa ai me humorin e  përhershëm i përsëriti atë shprehjen e para dy-tre ditëve t’i a mbante edhe më shumë dorë. E gjithë kjo situate kaloi me të qeshura e batuta edhe prej të tjerëve që ndodheshin aty të cilët ishin të gatshëm ta riprodhonin atë situate në format më të ndryshme. Besoj se të gjithë e pranonin humorin e tij të këndshëm.

Ky ishte Agim Mato, miku im përhershëm i cili megjithëse më mungon e kam pranë. Kur më pranoi në botën “e letrave”më mbajti pranë, në çdo moment pavarësisht se isha veçse dëgjues në ato bisedat e takime të ndryshme të shoqatës. Në ato pak të shkruara para shumë viteve diku rreth viteve 80-85 edhe më vonë, nuk guxoja t’i a jepja t’i lexonte por pas një veprimi tek po kërkoja mendim nga të tjerë u binda se ishte ai që mund të më orientonte. Vërtet që hoqi shumë kryqe mbi to por më udhëzoi se si mund ta zhvilloja atë që më ngacmonte, atë që e ngacmoi edhe vet Agimin. Fal tij munda të botoj dy libra.

I tillë ishte formimi i tij shpirtëror tek shfaqej në tone të buta karshi të gjithëve që plotësonin bukur “Artin Jonian” të ngritur e të konsoliduar me mjeshtëri prej tij. Sigurish jo i vetëm por me  Mërkurin, Zarballanë, Halilin, Çaushin e të tjerë. Në anën organizative ishte mendja dhe dora e tij që e mbajti të gjallë dhe dinamike duke thërritur në qytetin tonë nga njerëzit më të shquar të letrave shqipe, nga diaspora dhe fqinjët tanë.