PËRSHTYPJE

                                   “ SI MUND TË ECIM NË MONOPATIN E VETËDIJES TË POL MILOS”

 

PËRSHTYPJE RRETH TË DY LIBRAVE TË TIJ “MEDALIONI I DURRAHUT” DHE “TAKOHEMI NË PURGATOR “

     

Tek i lexon, me atë çka po të ndodh e ndjen veten në një dimension tjetër. Ç’ka do të thotë kjo?! Me atë lloj frymëmarje që të krijohet në çast, nuk mundesh të hamendësosh asgjë. Në vazhdim ndjen dhe përpiqesh të përmirësosh dhe ta kontrollosh frymëmarrjen tënde por jo, nuk mund ta pëcaktosh veten si lexues të saj dhe çka ndjen në çast.

Në vazhdim, rreshtat e para pa e kuptuar të ikin me shpejtësi dhe kot përpiqesh t’i kapësh e t’i lexosh. Ndalon, ndalon për të vetmen arsye pasi ai urdhër që të vjen nga nëndërgjegja “nuk” është gjykim i drejtë, për këtë “nuk” mundesh t’i perceptosh, t’i ndjesh ato që përtyp midis dhëmbëve të tua. E ndjen se janë midis tyre dhe ndodhesh në dilemë dhe çfarë do të bësh me ta. Midis dy ndjesive paralele, të përtypjes dhe të kundërtës, të mos përtypjes të asaj ndjesie,  i ri ktheshesh leximit por përsëri nuk shkon në veprim logjik të asaj që po përpiqesh të kuptosh brenda atyre rreshtave dhe ndalesh. Në çast ndjen se diku në një pjesë të saj koka të kruhet ose faqet nga sikleti të përvëlojnë dhe nuk je i vendosur brenda vetes nëse duhet të mëshosh në zhvillim e sipër të asaj mendësie që të ndodhet pezull.

Rifillon leximin, tashmë i gërmëzuar në vetëdijen tënde, çuditërisht ato fillojnë e zhvillohen duke konturuar imagjinatën e autorit i cili e lë në dorën tënde, të lexuesit. Për ta kuptuar, si fillim autori të jep mundësinë ta vrojtosh dhe të hamendësosh më tej por ai “pjesën e errët e mban për vete, ndërsa lexuesit i shfaq një buzëqeshje të lehtë, pak të dallueshme, si ajo e Xhokondës.”

Megjithatë, në fund të rileximit tek po ndjen rikruajtjen e kokës diku në një pjesë tjetër të saj, e ndjen veten pezull dhe tjetërsim të frymëmarrjes. Tek kthen faqen e fundit e përsërit disa herë atë veprim si për të vërtetuar se i gjithë ai përjetim ndodhet brenda atyre fletëve të pakta.