"ARRATISJA"

           Kishin dy-tre ditë që kishin filluar punimet brenda atij objekti dykatësh, i cili pretendohej se kishte ngjajshmëri me ish shtëpinë e asaj figure kombëtare. Ai u ngrit mbi gërmadhat e pakta që i kishin shpëtuar kohës. Atë vit ishte edhe përvjetori i një feste kombëtare Shtëpia muze duhej të përfundonte në ditën e caktuar. Në inagurimin e saj, përveçse nga pushteti vendor do të merrnin pjesë  nga qeveria dhe nga instancat më të larta të politikave historiko-kulturore. Për zbatimin e punimeve ishin thirrur specialistë që i përgjigjeshin detyrës së dhënë.  

   Fshati ndodhej brenda zonës kufitare ku, për të shkuar, merrej leje e posaçme nga organet e policisë. Lejekalimin e tij e pa me habi polici që shërbente në pikën e kalimit kufitar. Kjo e dogji pak. Çfarë mund të dinte njeriu me uniformë për të?

 Të ulur në tavolinat e nxjerra jashtë kafenesë së vetme në atë fshat, gjatë një pushimi, duke pirë kafen, përpara tyre po kalonte një vajzë, duke tundur hiret e saj të shfaqura përbrenda pantallonave të ngushta prej doku. Ajo tërhoqi shikimin e të riut të vetëm të grupit që kishin ardhur për shtëpinë muze. Ishte një ngacmim i shpejtë që ndoshta u duk si i pa përfillshëm.

Ritmi i punimeve po shpejtohej. Elektriçisti, marangozi edhe të dy mësuesit e historisë e të tjerë, vazhdonin në tempin e duhur. Djali, i cili ishte piktori, përpiqej të ishte sa më korrekt me punën.  Survejimin nga dikush, edhe pse i “padukshëm", ai e ndjente në çdo çast. Për këtë arsye përpiqej të jepte maksimumin. Mesazhin në një lloj forme e kishte marrë prej kohësh. Duhej të ulte kokën dhe të punonte. Atë cenin biografik ia përmendën qëkurse e caktuan në këtë ekip. Pati shumë debat për këtë. Falë talentit i ishte bërë ai lëshim.

 Djali kishte vënë re se vajza kur kalonte aty pranë për të shkuar tek zyra e centralit telefonik, e joshte me shikimin e saj. Tundimi qe i madh. Pas shumë kohësh ndjeu një tërheqje të çuditshme. Një ditë, mori guximin dhe u nis për tek centali telefonik. Shtyu portën dhe pa i lënë kohë të reagonte e pushtoi me të dyja duart dhe nisi ta puth me afsh. Thirrjet e saj të ëmbla, të krijuara nga ai çast, nuk zgjatën shumë. Të dy, të trembur jo nga veprimi, por nga frika se mos i kapnin, u larguan nga njeri tjetri. Do të qe lajmi i parë në atë fshat të largët kufitar. Djaloshi, duke  parë drithërimën e ëmbël që i vezullonte në sy, dhe duke ndjerë një pjesë të asaj  që i kishte mbetur në buzë, u largua menjëherë. Ai veprim u përsërit disa herë por frika i mbante larg. Ndruheshin se mos u prishnin gëzimin, kënaqësinë që po ndjenin. Rastësisht mësoi se ajo ishte bija e kryetarit të këshillit të fshatit.

Ditët po iknin pa u kuptuar. Pothuajse më e shumta e punës qe kryer. Ndërmjet stendave, vitrinat kishin arritur të plotësoheshin nga objekte e relike të shumta. Ndriçimi i dhomave, objekteve në veçanti qe kryer. Sistemimi i objekteve të rënda si tavolina, sënduqe etj, po plotësonin ambientet në veçanti. Piktori, sëbashku me mjetet e tij të punës, duhej të shvendosej në një mjedis që nuk duhej të prishte sistemimin e mundshëm. Përballë hyrjes, diku poshtë shkallës së drunjtë që të çonte në katin e dytë, përshtatur sipas traditës ndërtimore të zonës, ishte krijuar një depo e vogël. Ai qe vendi më i mirë për të punuar. Duke patur një portë të vogël, pa asnjë dritare, ishte tepër i freskët. Punoi dy ditë rresht, pa u shkëputur nga puna. Edhe për të fjetur nuk shkoi tek shtëpia që e kishin caktuar. Shiltetë dhe brucat që do të zbukuronin mjediset lart i u dukën të rehatshme. Krahas përgjegjësisë së punës që ndjente, pasioni e bënte të punonte pa u lodhur. Në një moment të ditës së dytë, mbasdite, dëgjoi të hapej porta. Personi, që hyri vrullshëm, ishte i jati saj. Ai  shfryu gjithë inat dhe u largua. Duke qenë i përqendruar pas punës nuk i bëri dhe aq përshtypje veprimi i tij. Por, hapja e shpeshtë e asaj porte të vogël nga njerëz të ndryshëm tek e shihnin me kureshtje, me habi, e bënë ta lënte punën dhe të dilte prej andej. Shikimi i atyre fshatarëve që ndodheshin përballë tij, sëbashku me të jatin e saj, qe i habitshëm dhe sikur kërkonin përgjigje prej tij. Përjashta rrethimit të gurtë të shtëpisë, një oficer me dy tre ushtarë, me automatikë në gjoks po e shihnin me përçmim. Iu duk si një skenë e improvizuar në çast. Diçka duhet të ketë ndodhur, mendoi. Por çfarë?! Tek të gjithë që ndodheshin për rreth, ndjeu ndryshimin që kishte me ta. Ai ishte “delja e zezë”. “Kanë kujtuar se kam dashur të arratisem”- mendoi. Më tutje, tutje hijeve të rënda të atyre rrobave ushtarake që e kishin rrethuar, ajo, e mbështetur pas një trugu peme, me atë shkëlqimin e lëngët që ishte gati të kthehej në lot,  sikur po i kërkonte shpjegim.

I rrethuar nga vetmia e rishfaqur pas asaj ndodhie, në atë fshat të largët, u kthye dhe e mbylli veten përbrenda hapësirës së ngushtë me tavan të ulët. E trembi shumë dyshimi që u ngjall rreth tij. Kurrë nuk i shkonte ndërmend të bënte atë për të cilën u alarmuan. Të arratisej? Kurrë!

Ajo ëmbëlsi që mendonte se i kishte mbetur ende nga  buzët e saj, i qe kthyer në gërç që po i merrte frymën.