Po e ndjej praninë tënde në këto momente dhe po hedh vështrimin tim gjithandej të të shoh. E pa mundur. Më shfaqet dhe më ikën vegimi yt si i coptuar mbrapa hekurave të burgjeve të dikurshme.
Dino, mik i ideve të babait tim, ndoshta ndjehesh i habitur tek na sheh të mbledhur në këtë ceremoni përkujtimore dhe po flasim për atë jetë kur të kishim pranë dhe nuk të përfillëm. Ke të drejtë të çuditesh kur sheh laryshinë e të pranishmëve dhe vegimi yt të mos shfaqet i një dimensioni për të gjithë. Të jesh i bindur, në këto çaste je i prekshëm nga miqtë dhe dashamirësit e tu. Po ul kokën i turpëruar përse nuk të kam njohur më parë.
Tek po na sheh të gjithve për të kuptuar nëse ka ndonjë pikë sinqeriteti në praninë e disave prej nesh, të lutem largohu pak, për t’i parë më mirë të pranishmit. Prapa buzëqeshjeve të rreme të disave, ka vetëm cmirë, edhe përse nuk je trupërisht mes nesh. Nuk duan ringjalljen tënde.
Nga ata, njerëzit hije, dikur emri yt i shkruar në copa letre të vogla, është arshivuar në sa e sa sirtare sekrete si njeri i rrezikshëm Sot në fytyrat e tyre po rishfaqet ajo buzëqeshje e rreme. Po më ngjallin krupën tek i shoh të kapardisen si dikur dhe po shtrëngojnë fort dekoratat e marra për shërbime të shquara, nga frika se mos ua heqin
Ah, i dashur Dino, ka çaste që mendoj se bëri mirë që iku shpejt im atë nga kjo jetë. Vallë a do ta gjente atë qetësi që kërkonte dhe s’e gjeti dot?! Në qoftë se më jep një shenjë, unë do të të rishfaq përpara tyre për t’i vënë në provë. A do të kenë fuqi të përballohen me shikimin tënd?! S’e besoj. Nuk do të dinë ku t’i fshehin lajkat e tyre të sotme, që dikur ishin ngërdheshje.
Të jesh i qetë miku im. Unë e ndjej zemrën tënde, ajo po jeton. Të rrahurat e saj janë brenda meje. Ti i ke mundur hijet.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου