QYTETI I PORDHËS
“ QYTETI I PORDHËS”
... gjysho,
o gjysh më lodhe me këto përrallat e tua. Boll nuk dua të dëgjoj më. Që kur u
mbyllëm në shtëpi nga virrusi e deri tani vetëm atë më ke treguar. Në fillim
m’u duk shumë e bukur por kurrë nuk pushove së treguari. Jo vetëm që i
ndryshon fjalët sa herë ma tregon por nuk e mbaron njësoj. Duke tundur
kokën i tregoi celularin si për t’i thënë se sot e mbaroi më shpejt. Më nuk dua ta
dëgjoj. Ajo mund të jetë e vërtetë por unë nuk dua ta besoj. Në atë qytet të
çuditshëm mënyra për të jetuar ishte vetëm pordha. Ata nuk bënin gjë tjetër. Si
mund ta besoj dhe duke bërë një lëvizje me dorë për të pritur një çast, shkoi
në dhomën e tij. U kthye prej andej me një fletë vizatimin në duar dhe
rrezatimin e përhershëm të buzëqeshjes. Shiko se çfarë kam vizatuar
dhe aty në këmbë priti në ankth reagimin e tij. Gjyshi pasi i pëlqente ta
dëgjonte shpesh tingullin e ëmbëlt të atij zëri fëmijnor, e mori në prehër. Në
atë fletë vizatimi ku ai mund t’i besonte fantazisë së tij, pa
qytetin e përrallës. E përqafoi. U panë në sy. Pas atij shikimi qeshën me të
madhe së bashku, përtej normales. Ai vogëlush, i entuziazmuar
filloi t’i shpjegonte ato vizat e “hallakatura” të hequra mbi fletën e bardhë. ku gjatë gjithë asaj kohe do ta
kërkonte shpesh shikimin e gjyshit për të ndjer atë, nëse ai po e ndiqte me
vëmendje.
I mrekulluar nga
imagjinata ose ndoshta më saktë nga vëmendja që ai i kishte kushtuar asaj
përralle, duke i shtuar edhe elementë të tjerë si gjithmonë kur ri tregohet një
përrallë, filloi t’i tregonte se si kishte funksionuar ajo fabrikë, ai qytet.
Inxhinieri që e kishte
vendosur në funksion atë fabrikë, provoi se mund të kryente veprime edhe punime
më të vështira. Gati si në vizatimin tënd tubo metalike të dimensioneve të ndryshme.Të drejta, spirale në
lëvizje, horizontale, vertikale, diagonale tek kryqëzoheshin deri në përplasje
me njera tjetrën. Kulla të larta ku për atë vogëlush ishin tepër të larta, të
cilat shkarkonin papastërtinë e asaj që prodhohej, prej pordhës.
E gjithë ajo masë hekurash
bukuroshi im, e cila nga njerëzit quhej fabrikë nuk e di nëse e kupton pasi e
përsërita prapë atë fjalë por do ta shpjegoj herë tjetër, ishte ngritur në një
fushë të madhe. Në çastin e kupton apo jo, kur të vjen ajo pordha edhe ata, të
gjithë duhej të shkonin ta bënin atje. Edhe burrat edhe gratë kishin vendet e
tyre se ku duhej ta vendosnin të pasmen për të lëshuar të shumë kërkuarën,
pordhën. E kuptove. Regjistra të tërë ruheshin në arshivën e fabrikës jo vetëm
për të mbajtur llogaritë fitimprurëse por ta lënin të shkruar atë histori
për brezat e ardhshëm.
Për një kohë të gjatë
pati sukses të madh pasi kishin filluar të shkonin edhe shumë të tjerë, nga
qytetet për rreth të cilët u përpoqën ta kopjonin por nuk mundën.Të gjitha
pordhët në bazë të aromës mbylleshin në shishe xhami të cilat ndryshonin
në madhësi e ngjyrë. Ndërkohë inxhinierit i shkoi ndërmend t'i çonte tubacionet
në shtëpitë e qytetarëve por nuk i premtoi koha pasi kishte ardhur fundi i
kohës së pordhëve. Dhe ai bukuroshi, syëmbli i gjyshit sërisht kaloi në botën e bukur fëmijnore të tij.
Athinë 20 gusht 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου