Pas zënkës me të dy fëmijtë e m'i
në shtëpi ra heshtja. Për arsye mos acarimit të më tejshëm të situatës ata shkuan
në dhomat e tyre. Në ato momente tek heshtja po na zotëronte të gjithëve, si për të zbutur situatën, në
sallon, në tone të ulëta nisën të
shpërndaheshin tingujt e një kënge shumë të dëgjuar latino-amerikane të viteve të
rinisë. Buzëqesha. Në
guzhinë me kërcitjen e ndonjë pjate ime shoqe vërtetonte praninë e saj.
Hyra në bibliotekë. Duke shkelur tastierat e kompjuterit, mes kërcitjes së tyre
po përpiqesha të mbysja zemërimin që po më pushtonte. Pas pak të dy, djali dhe
vajza të veshur bukur, pa më përshëndetur, duke puthur të ëmën dolën nga
shtëpia.
Më
vonë, i përhumbur në rrjeshtat e frymëzimit, ikjen e tyre të pa përfillshme
kundrejt meje e kisha harruar. Diçka e çuditshme po më ndodhte. E ndjeva se
nuk ishte i njëjti çast si herët e tjera ku e dashura, ime shoqe do të hapte
derën e do të më thoshte “Ta sjell tani çajin.” Dhe unë në vrullin e punës do
ta miratoja me kokë. Ndodhi e kundërta. Pas hapjes së shpejtë të derës,
menjëherë sëbashku me pjatancën ajo e la kupën e çajit në cep të tavolinës. Në
atë orë, në ato momente, magjia e zërit të saj do të më jepte spunton e duhur.
Por ndodhi e kundërta. Ajo pa përfillshmëri dhe mbyllja e menjëhershme e derës
më ngacmoi keq. Ashtu siç u ngrita u ula menjëherë. Duke monologuar, nga
vetvetja nuk mora asnjë përgjigje. Edhe ideja për t'i thënë dy fjalë time shoqe
se ç'farë po ndodhte m'u shua ashtu siç erdhi. Pasi e ri mata me hapa të shpejtë
hapësirën që kisha në dispozicion përbrenda atyre mureve kur nuk kisha se ç'farë
të bëja, u ula të shkruaja. Por më kot.
Në
ato çaste kur të dy fëmijtë tanë me shoqërinë e tyre po kalonin ato orë të
vona, ne na kishte pushtuar marrëzia. Po i mbanim mërri njëri-tjetrit.
janar 1917
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου