Në anë
të trotuarit, pranë shtyllës të betontë të linjës elektrike u dëgjua
rrëshqitja dhe zhurma karakteristike e një biçiklete. Prej saj zbriti një djalosh në të kapërcyer të tridhjetepesë viteve. Me punën që ai bënte ishte i pari që jepte lajmin për ikjen nga jeta të ndonjë qytetari. Shumë pak qëndroi si emigrant duke u kthyer në atdhe, në qytetin e tij të lindjes. Tashmë ai punon në një zyrë varrimi si vendosës i lajmërim vdekjeve në shtyllat e betonta. Pleqtë e përditshëm të ndodhur në tavolinat aty pranë të
kafenes së vetme të lagjes, tek kthyen kokën u ndeshën me shikimin e tij.
Egërsia e shfaqur në atë fytyrë i hutoi ata. Më pas, vendit ku ishte lajmërimi
i vjetër ai i kaloi një lyerje të shpejtë me kollë duke ngjitur një të ri. E përsëriti
lëvizjen e dorës së tij sëbashku me furçën duke i kaluar edhe një shtresë mbi
të. Kur i mbaroi të gjitha veprimet e rihodhi shikimin mbi ta . Të hutuar nuk shfaqën asnjë reagim. Jo vetëm egërsia por edhe fiziku i tij, gati u
preu frymëmarjen. Ndërkohë ai kishte shaluar biçikletën dhe duke i rënë ziles
së saj u nis.
Ata pleq,
të përditëshmit e asaj kafeneje, ishin nga banorët më të hershëm
të lagjes. Erdhën aty rreth viteve 60-të të shekullit të kaluar. Kishin të njëjtin
mbiemër. Pa shkollë dhe zanat por u përshtatën shumë shpejt me
vendbanimin e tyre të ri. Duke qenë fis i madh e tërhoqën njëri-tjetrin duke u
shkëputur më së fundi nga ai fshat tepër malor dhe i vështirë për të jetuar.
Nuk e shuan natyrën dredharake por e shfrytëzuan më së miri. Disa prej tyre,
për të mbajtur një vend pune të mirë, u vunë në shërbim të atij institucioni të egër që
mbante në këmbë diktaturën e proletariatit. Historitë që tregonin aty tek pinin
kafen e ndonjë teke rraki, ishin gati të njëjtat. Histori personale gjatë ndërtimit të
socializmit por edhe të periudhës të luftës së dytë botërore ku ata të paktën do
të ishin në atë kohë afër 2-3 vjeçarë. Të fundosur ose më saktë të kërrusur në ato
karike tek shihnin ndonjë kalimtar që mund ta njihnin, duke e shoqëruar me
shikim në ikje do ta përgojonin në biografi si dikur. Në vazhdim të atyre
ditëve, tek po kalonin orët e mbasdites e dëgjuan sërisht zhurmën e asaj
biçiklete. E panë të zbriste prej saj. Në formën më instiktive të tyre po
prisnin reagimin e radhës. Ata ndjenë sytë e tij të ndaleshin një për një mbi
kokat e tyre. Më pas ai u drejtua nga biçikleta. Tek po ikte e detyroi zilen e
saj të kërciste pa ndërprerje për disa metra rresht.
Të nesërmen,
vendosjen e lajmit të ri tek shtylla pranë kafenesë, ai e planifikoi në orën më
të përshtatshme që i shërbente qëllimit të tij. Ata pleq, të zhytur në pikëllim po prisnin me ankth ardhjen nga
çasti në çast të lajmëtarit të vdekjes. Dikush që kishte gotën e rrakisë në dorë,
për t'u siguruar se mos i derdhej nga ajo që po pësonte, e uli mbi tavolinë.
Të gjithë, të urtë dhe të vëmëndshëm po ndiqnin çdo lëvizje të tij. Në atë
përballim, dikush prej tyre vuri pëllëmbën e dorës mbi gojë me frikë se mos
lëshonte ndonjë thirrje. Shkëlqimi i syve të lajmëtarit të vdekjeve i shoqëruar
me harenë në fytyrë i çarmatosi ata të mjerë. Ai zbriti prej biçikletës duke u
drejtuar nga shtylla. E mbuloi me kollë lajmërimin e vjetër dhe pasi e shtroi fortë
me dorë të riun, i kaloi edhe disa herë furçën mbi të si për t'u siguruar se ai
nuk do të kishte mundësi të lëvizte prej andej. Ata tek pëshpërisnin, kishin shpresë se shpirti i shokut që tashmë u mungonte, mund të kishte shkuar në xhenet por fishkëllima e asaj gome
biçiklete në ikje e sipër i përmendi. Xhebrahili ishte ende vërdallë tyre. Më
pas ai kaloi disa herë prej asaj rruge por pa e kthyer kokën. Kaluan dy ditë kur u rishfaq përsëri. Tashmë për dy përkujtimore. Pasi mbaroi punën tek
shtylla u drejtua prej tyre.
Lëvizja e shikimit të tij gati sikur vërtetoi atë që mendonin ata kohët e
fundit. Dikush ngriti dorën me gishtin përpjetë si për të thënë diçka por e uli
shpejt. Duke i u marë goja i tha se ai që mungonte ndodhej i shtruar në
spital me infrakt kardiak. Si dhuratë prej xhebrahilit ai mori veçse zgërdheshjen e rradhës.
Ngjitësi i lajmërim-vdekjeve
pas dy ditësh kreu veprimin e përhershëm të tij. Njeriu që do të shfaqej me
emër dhe fotografi në atë lajmërim ishte i sëmuri nga zemra. Në fytyrën e lajmëtarit gati profesionist, dhe i vetmi i qytetit, nuk mund të kuptoheshin qartë
nuancat e emocioneve që po kalonte. E ndodhur diku aty pranë, e zonja e
lokalit një grua në moshë dhe e vjetër në qytet, tek hodhi shikimin e saj mbi të shfaqi një dëshirë për
t'i folur por u tërhoq duke u larguar prej andej.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου