Dielli ndodhej në çastin e kapërcimit të vijës së horizontit midis qiellit dhe detit. Një pjesë nga rrezet e tij të fundit, me shpejtësinë e shkeljes së butonit “i burgosa” në kutinë magjike dixhitale.
Nuk kaloi shumë dhe kudo në të gjithë qytetin, si në një ekran të madh, përpara syrit tim, filluan të ndizeshin dritat kudo. Si në ato pjesët muzikore që ekzekutohen me orkestracione të mëdha atë buzë mbrëmje harmonie, me logjikën e çastit ndjeva se isha unë që po i ndizja. Atje tek po shkelja tastierat e pianofortës imagjinare, duke i dhënë çdo instrumentisti çastin e tij, dritat si në një pentagram pa kufizime vizash, filluan lojën e tyre muzikore. Një lojë që zgjati pak çaste, por tepër impresive. Me shkeljen e tastierës së fundit të pianofortës i dhashë dritë edhe ambientit ku ndodhesha. Ndjesia e atij çasti, u shoqërua me atmosferën që u krijua nga ndriçimet e fshehta që ndodheshin në atë mbulesë masive gjethesh. Nuk e mora as edhe një herë inisiativën për të pyetur se si quhej ajo bimë interesante. Duke qeshur në brendësinë time, mendova se lojën e ekzistencës dhe mos egzistencës midis kopshtarit dhe asaj bime po e luante vet ajo. Në çastet e lëvizjes së lirë të saj, kur kopshtari ja mohonte duke ja prerë ato me një gërshërë me doreza në ngjyrë të kuqe, ajo, me shpejtësi në krahun tjetër, i kundërpërgjigjej duke nxjerrë në jetë motrën e saj binjake. Nuk e di se sa do të ketë vazhduar ajo luftë. Besoj se kopshtari do të jetë dorëzuar i pari. Ai zëvendësimi i pafund i dha fund përpjekjeve të tij, deri sa e kuptoni se çfarë ndodhi. Ky moment i bukur ku unë po përpiqem ta shijoj.
Nuk e kuptova se sa zgjati ajo përhumbje . Në çastin që po fërkoja sytë si për të parë më mirë, në distancën afro dy metra larg meje, nga një trung që dilte mbi sipërfaqen e tokës, ku dikur ai ishte pemë, një krahdegë po përpiqej të shpërthente. Ndjehej fort ajo lëvizje jetësore e saj. Duke marrë formë ngjitur me të, ndjehej tendenca e fuqishme për të krijuar jetën e vet. Ajo degë, ku, diku pak thellë sipërfaqes së tokës qe shkëputur nga trungu mëmë, përpiqej të kapte gravitetin. Nuk e kuptova se cili qe shkaku që u ngacmova nga ai fenomen. Ana grafike e tij mendova. Dritë-hija e krijuar në ato çaste. Edhe aq sa shfaqej mbi tokë ajo “mëma”, tregonte se kishte qenë një pemë e fuqishme. Arsyeja përse u pre?! Si Anteu forcën e saj ajo e kishte në tokë, në thellësi të saj. Bri trungut mëmë krahudegë po shfaqte haptasi fuqinë e tij.
Në thellësi të shpirtit ndjeva një keqardhje të madhe sa mërmërita “Sa do të të duhet, o i mjerë, të tretesh për t’i dhënë vazhdimësinë krahut-degë?!.”
Eh, u turbullova. M’u duk tepër e vështirë të zbërtheja kuptimin e vazhdimësisë. Pasi rrëkëlleva dy a tre gota me verë të bardhë, së bashku me turbullimin e krijuar në kokë, u çova dhe u drejtova për në shtëpi.
Përplasja e parë me të hyrë brenda, ishte me tim bir. “Father, ku ishe?” dëgjoj të më thotë ai duke më parë drejt e në sy. Shkëlqimi i bukur i tyre më turbulloi. Nuk e di përse i u shmanga atij përballimi. Ndoshta po jetoja ndjesinë e momentit të jashtëm. “Akoma nuk po e kontrollon forcën që ka brenda vetes” mërmërita nëpër dhëmbë tek u përballova me gjuajtjen e grushtit të tij në supin e krahut të majtë të atij krahu nga ai ende ushqehet e lulëzon vazhdova mërmëritjen. “O Zot”- thashë me vete, pasi ajo goditja e përherëshme tij qe kthyer në kënaqësi, po bëhet burrë.
Duke lëvizur nëpër sallon “pa asnjë kuptim” për pjestarët e familjes, përballimi me time bijë, shtoi kënaqësinë turbulluese. I dhashë buzëqeshjen time deri në ngazëllim, pa i dhënë kohë se ç’ka po ndjeja në çaste. Me peshqirin e madh hedhur krahëve, u nisa drejt dushit. E dashura ime, gruaja, tek më shihte në “formën” siç e mendonte ajo, përsëriti mërmërimën e saj të zakonshme që nuk i a vlen ta përmendësh.
Mbaj mend që u futa në dush dhe nuk e di se sa qëndrova aty. Edhe momentin që u shtriva e mbaj mënd. Më tutje asgjë. Duhet të kem bërë gjumë të këndshëm.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου