Dikur një budalla i mërzitur nga ajo që po konstatonte kohët e fundit se bashkëfshatarët e tij tashmë nuk kishin më interes për të, ra në dëshpërim të madh. Me mendësinë e llojit të tij u përpoq të mësonte se çfarë po ndodhte. Në fakt kishte vënë re se edhe po imitohej herë pas here prej tyre. Për shumë arsye mendoi të bënte diçka tjetër. Duke mos pasur preferenca jashtë asaj forme të jetuari, ndjente se i mungonte ajo që e kënaqte shumë kur ndërhynte mes tyre vend e pa vend duke imituar ata dhe kafshë të ndryshme. Do ta shtrembëronte edhe më shumë fytyrën e tij duke e shoqëruar me zëra dhe ulërima të çuditshme por asgjë. Aty nisi të shqetësohej. Një pjesë e shihnin si për herë të parë kurse të tjerë largoheshin duke tundur kokën si për të thënë se nuk ja vlente ose e ndjenin veten të barabartë me të. Tashmë që t’u tërhiqte vëmendjen duhej bënte diçka më ndryshe. Mendoi të largohej prej andej. Midis të tjerave që po përhapte në fshat, kryesorja ishte të takonte mbretin. Ai mund t'ja kishte nevojën. Pasi e pa se të gjithë filluan të merreshin me të e tha dhe e bëri. U nis drejt pallatit mbretëror. Përgjatë gjithë rrugës tek ndeshej me njerëz të ndryshëm, prej tyre ndjente përçmimin e vazhdueshëm. I qetë në atë që kishte vendosur, nuk u a vuri veshin fyerjeve dhe talljeve. Por pyetjeve të shumta se çfarë mund të bënte një budalla tek mbreti, ai u përgjigjej se edhe mund të bëhej mësuesi i tij.
Mbreti, nga informatorët e shumtë të shpërndarë mbarë mbretërisë, kishte marë vesh se një budalla po kërkonte të takohej me të. Duke menduar se ja vlente ai urdhëroi ta sillnin në pallat pasi edhe vet loloja po plakej edhe më shumë. Festimet në pallat ishin gati të përditshme duhej diçka tjetër. Ai mund të ishte një suprizë e këndshme. Urdhëroi të shtroheshin tavolina të bollshme. Përveç shpurës mbretërore ftoi edhe shumë të tjerë. Ja, që në çastin e parë tek u shfaq në atë formën të përhershme dhe përkulja e tij e cila u prit me një mërmërimë humori, bëri që të gjithë ta ndiqnin me vëmendje. Kam mar vesh se je njeri tepër i zgjuar dhe se kudo ku shkon të shohin me respekt të madh dhe mbreti duke marë qëndrimin e përhershëm autoritar, i kërkoi arsyen përse kërkoi takim. A e ndjen përgjegjësinë e ardhjes këtu. Mes asaj gjendje që mund të quhej qetësi ku vetëm ai mund ta zotëronte në atë formë tek e shfaqte deri në artikulacionin që i jepte trupit u dëgjua zëri i budallait: Im Zot, jam këtu për t’u bërë mësuesi i Juaj. Në atë kërkese të shpejtë të tij ndjehej një siguri tepër të madhe. I ndodhur aty në këmbë, mes picërimit të syve ku vetëm ai mund t’i bënte ashtu po priste pëgjigje. Jo vetëm i habitur por edhe i inatosur pasi po e dëgjonin të gjithë sa ndodheshin aty, mbreti i kërkoi se çfarë mund të mësonte prej tij. Ai veçse një budalla ishte. Urdhëroni imzot, vazhdoi qetë-qetë budallai. Në çast, tani filluat të më bëni pyetje.
Në sallë ra heshtje. Shpura rreth tij, duke menduar nëse në atë çast mbreti do të zemërohej, ai mund të shkarkohej tek ta. Mes asaj përulje të vazhdueshme për të, në atë tulatje gati me symbyllur prisnin vazhdimin, daljen e budallait nga ajo situatë. Me një qetësi ku vetëm ai mund ta shfaqte kaq hapur pasi as edhe njëherë nuk mund të dilte nga vetja, budallai vazhdoi: Mbreti im vetëm një njeri si unë ka një përgjigje për të gjitha. Por çfarë mendimi mund të krijojnë shtetasit e m'i vazhdoi mbreti në tone të ashpra, në qoftë se një budalla si ti mendon se unë e mbaj të më mësojë çdo gjë.
Kryesore është të kesh një mësues budalla se sa një mbret budalla i ktheu përgjigje ai pa e shkëputur shikimin prej mbretit.
Dhe kështu pas të gjitha atyre që ndodhën, budallai u bë mësuesi i mbretit
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου