JO, NUK ISHTE HALUCINACION

        Duke ecur i përhumbur në trotuar,  në ritmin e ecjes time ndjeva të më ndjekin mbrapa hapa të lehtë e të çuditshëm. I dyzuar në  kureshtje,  i lashë të nxitonin dhe të kalonin përpara meje. Duke menduar se do të ishte i pa vlerë interesimi karshi asaj që po ndodhte në ato çaste, në thellësi, në subkoshiencën time, ndoshta përbrenda mekanizmit të telepatisë, ose rezonancave të ndryshme që ekzistojnë tek ne, ngrita kokën dhe energjia që më përpiu më lart, më stepi. Me një shpejtësi që besoj se nuk mund të ketë pajisje ta kap atë lëvizje hutimi, tmerri, dridhërima dhe ngazëllimi po ta quaj kështu, mbërthyen lëvizjen time trupore, aty në mes të trotuarit. Figura e njeriut që po ecte përballë më buçiti të shkuarën, kujtesën. Nuk po e kuptoja se ç'farë po më ndodhte.  Halucinacion mendova.”Zoti më ruajt nga mënd e kokës“.

       Duke e lënë mendimin së bashku me shikimin të ecte përpara nën efektin e asaj force, vura në lëvizje trupin. I kthjelluar në atë pjesë të trurit, i krijova mundësinë pjesës tjetër të kërkojë në hapësirën e pa fund të saj. Diçka kishte ndodhur. E shkuara më thërriste dhe po më çonte me lehtësinë më të madhe drejt njeriut që kisha përpara, drejt vegimit të shfaqur në thellësi të memories time. Halucinacion, mërmërita prapë. Si ka mundësi?! Duke hedhur sytë përreth e ndjeva stinën e pranverës të sapo filluar. Dhe nisa të rend pas realitetit, subkoshiencës.

      Pas prekjes së lehtë në sup të saj, u sprapsa duke lëvizur dorën përpara si për të pastruar shikimin. Nuk kishte mundësi. Personi femër që ndodhej përballë meje ishte një kopje identike e dhimbjes time të dikurshme. Për një çast, duke mos pritur atë ç'ka po shihja, mbeta i ngurosur. Ajo, duke ndjerë shqetësimin të shfaqur haptazi në fytyrën time kërkoi shpjegim për sa po ndodhte. Mes fjalës së ngecur dhe duarve që po vazhdoja t'i lëvizja si pa kuptim në ajër, atë që mendoja se do ta shihja e kisha pranë, përballë. Përpara  kisha të bijën e saj dhe siguria brenda meje ishte e pa diskutueshme.

      Nuk e di se sa zgjati ai moment por ishte i mjaftueshëm për t’u rikthyer në kohë.  Çasti i parë i njohjes. Përballimi me sytë e saj është ende i regjistruar në celuloidin e brendshëm të syve të mi. Më tmerronte fakti tek e prekja, se mos e lëndoja atë plazmë të brishtë. Shumë shpejt ajo ëndërr u kthye në  dhimbje. Nuk na lejuan të jetonim së bashku. Na ndanë. U përpoqa ta harroj dhe të vazhdoja jetën time, por ajo lidhje e hershme kishte qëndruar e heshtur  në thellësi të ndjenjave dhe papritur u rishfaq në një formë tjetër dhe po qëndronte përballë meje. Nuk po e kuptoja se ç'farë po përjetoja në ato çaste. Ishte një lloj ngazëllimi që më mbështillej përbrenda e po më zinte frymën, dhe  nuk më lejonte të lëshoja zërin e dhimbjes. Jam i sigurt se mes  lotëve tek po më rrëshqisnin dhe ikjes sime, shikimi i saj më ndoqi në pafundësi, ndërsa unë nuk munda t’i shpjegoj asgjë.

                                                                                                  

                                                                                                          Prill 2012